De heyr-baene des cruys
(1672)–Benedictus van Haeften–
Auteursrechtvrij
[Folio A1r]
| |
 T'ANTWERPEN | |
[Folio §1r]
| |
[Folio §1v]
| |
sten naem (die nu door alle de ghewesten des wereldts seer vermaert, ende roem-ruchtigh is) op te draghen. Want alhoewel dat de ghene, aen de welcke de beleeftheydt des hemels onbekent is, dit aen een groote stoutigheyt ende vermetentheyt sullen toe-schrijven, soo dunckt my dies niet teghen-staende dat ick hier door uwe onversaedelijcke liefde tot de Cruycen, en quellingen sal konnen behoorlijcke eere Ga naar margenoot+ bewijsen. Want uwen Beminden is wit ende roodtverwigh uytghekoren uyt duysenden, V heeft hy alleen uyt-verkoren uyt duysenden om te stichten oft in te stellen tot eer-luyster van sijn H. Kercke, ende saligheydt van ontallijcke menschen, onse soo strenghe Religie, V, segh ick, heeft hy verkoren | |
[Folio §2r]
| |
naer sijne ghelijckenisse wit door uwe maeghdelijcke suyverheydt, die ghy altijdts (volghens de ghetuyghenisse van gheloof-weerdige Autheuren) sonder dien inden minste te besmetten, behouden hebt, ende rootverwigh door de begheerte van te lijden, op dat hy u sijne rijckdommen, ende weelden van sijn Cruys (naer dat ghy u vleesch met de ghebreken, ende begheerelijckheden sout gecruyst hebben) te klaerder soude openen. Ende hier van ist dat den gheheelen loop van u leven anders niet gheweest en is, als eenen purpuren opganck, langhs den welcken Ghy door Cruycen en droefheden tot het goude leinsel van het rosbaer van Salomon zijt inghedronghen. Wat al hongher, dorst, koude, | |
[Folio §2v]
| |
en ontallijcke andere Cruycen en hebt Ghy ter liefde van uwen Ghecruysten Iesvs niet onderstaen, ende gheleden in die woeste wildernissen van Cartusien? ick gaen hier al willens voor-by alle de rugh-spraecken, lasteringhen, en pijnelijckheden, die Ghy gheleden hebt van veel quade venijnighe tonghen die uwe H. Instellingh van ons H. Orden berispten van nieuwigheydt, en uyt-stroyende seyden, dat de selfde temerair, te hart, ja ghewelt was doende aen het menschelijck leven? 'k en sal hier niet segghen alle de moeyelijckheden, en den swaeren arbeydt die Ghy verdraghen hebt, als Ghy (die te vooren inde wildernissen van Cartusien ghelijck een steen vande heylighe plaetse gewoon waert alleenlijck | |
[Folio §3r]
| |
ghesien te worden inde verholentheydt Godts, noyt sochte buyten, oft in vreemde vergaderinghen ghesien te worden) daer na genootsaeckt waert den mont vanden Paus Vrbanus den II. te wesen, antwoorde te geven aende volckeren, ende te vloeyen als een fonteyn door de omloopen der woorden, ende mede deelachtigh moest wesen van alle de ver-volgingen die den voornoemden Paus door dat monster van boosheden den Keyser Hendrick den IV. van dien naem was lijdende. Ende nochtans (ô wondere verduldigheydt!) alle dese quellinghen, alle dese moeyelijckheden, ende Cruycen en schenen aen u gheene Cruycen, maer vertroostinghen te wesen, de pijnelijckheden aenveerde Ghy al vercier- | |
[Folio §3v]
| |
selen, ende de rugh-spraecken oft lasteringhen waeren aen u als een hemelsche melodije. Soo diep, ô alderheylighsten Vader, laeght Ghy versmoort inde liefde Godts, ende soo wonderlijck waert Ghy gheneghen tot het bitter Cruys, ende lijden Christi. O wat eenen brandt des gheests bereedt om te lijden! och hoe groot was het vier vande goddelijcke liefde, dat in u was brandende! Maer van waer quam aen u, ô alderheylighsten Vader, in soo swaere Cruycen, en quellingen, soo groote vreught, ende blijschap? ontwijffelijck hebt ghy die ghesoghen van uwe Ghecruyste liefde Christvs Iesvs ghebenedijdt, die hem geweerdight heeft sy selven aen ons te gheven tot een Meester ende voorbeelt van lijd- | |
[Folio §4r]
| |
saemheydt, ende verduldigheyt, daerom was hy gehecht in u heel herte, die heel ghehanghen had voor u aen het Cruyce. Ende ick ghelove dat aen u (die nu in dat eyndeloos hemelsch Paradijs ontfangen zijt) den selfden (is't niet meerderen) wille blijft van te lijden. Iae waert dat Ghy om eenighe oorsaeck die oneyndelijcke glorie wilde verlaten, datje dat nerghens anders om doen soudt (ghelijck de H. Maghet Theresia) als om noch meer te lijden. Aenveert dan, bid ick, Heylighen Vader, dit mijn Boeck, op dat het selfde vanden Hemel door het op-schrift van uwen H. wijt-beroemden Naem, voor den bijtende nijdt, ende den altijdts berispende Momus kinderen, veylighlijck magh beschermt wesen: | |
[Folio §4v]
| |
want al wat in dese bedorven eeuwe in het licht komt moet soo fijn ghesift wesen, datter niet het minste op te segghen en valt, door dien dat de afgunst heden-daeghs oock quaedt uyt het goet suyght. Voorts bidde ick dat ghy ons hier altemael verkrijgen wilt door dit geringhe giftjen sulcken krachtighe gratie, op dat wy soo moghen leven, dat wy hier nae-maels met u in het Hemelsch Vaderlandt moghen ghecroont worden, het welck hop, ende wenscht
V. H. Ootmoedighen, ende onweerdighen Sone in Christo Iesv
Fr. PETRUS MALLANTS.
In V Clooster van Lier den 20. September 1672. |
|