De Psalmen Dauids

Den cxxiiij. Psalm.

[p. 36]

1

EN God de Heer' niet by ons hout'
Als ons' vyanden woeden,
End' hy ons' saek' niet menich-vout
Inden Hemel wil hoeden,
En hy Israels schuts niet is,
End' self breect der vyanden list,
Soo ist met ons verloren.

2

Want s'menschen cracht end' vernuft doet,
Soud' ons met recht niet schrecken,
Hy sidt in t'hoochste met voorspoet,
Om hunnen raet t'ontdecken,

Als zijt op t'cloecste grijpen aen,

Soo gaet doch Godt een ander baen',
Het staet in sijnen Handen.

3

Sy woeden vast end' comen saen,
Als wouden sy ons eten,
Te worghen hun begheerten gaen,
Godt is by hun vergheten:

Als Zee-baren sy daer in slaen,

Na lijf end' leuen sy ons staen,
Dies sal hem Godt ontfarmen.

4

Stellen ons na als Ketters vry,
Na onse bloet sy trachten,

[p. 37]

 

Roemen hun Christenen daer by,

 

Die Godt alleen groot achten:

 

Ach Godt, de dire name dijn

 

Moet hunder schalcheyt decsel zijn,

 

Ghy sult een-mael opwaken.

5

Sy sperren op hun Kelen wijt,
End' willen ons opslucken,
Lof end' danc sy Godt t'alder tijt,
T en sal hun niet ghelucken,

Hy sal hun stricken breken zeer,

End' te niet doen hun valsche leer',
Sy sullen Godt niet weyren.

6

Ach Heer' Godt, hoe rijc troostet ghy
Die gansch'lijc zijn verlaten.
Der Gh'naden doer staet open vry,
T'Vernuft can dat niet vaten:

Het sprect: T'is all' verloren // doch,

Soo t'Cruys heeft nieu gheboren // doch
Die uwe hulp' verbeyden.

7

De vianden zijn in v handt,
Daer-toe all' hun ghepeysen,
Hunnen aenslach is v bekandt,
Helpt dat wy niet en deysen:

T'Vernuft vecht teghen t'Gheloof' // siet

T'betrout opt' toecomende niet,
Daer ghy sult seluer troosten.

8

Den Hemel end' d'aerde voorwaer
Hebt ghy gefondeert, Heere,
V Licht laet ons doch worden claer,
Dat ons hert' onsteck' zeere

In liefden recht des Gheloofs dijn,

[p. 38]

 

Dat wy aen d'eynd' volstandich zijn:

 

De werelt laet vry morren.1. Gloria.