De Psalmen Dauids

Den xiiij. Psalm.

1

HEt sprect der onwijsen mont wel,
Den rechten Godt wy meynen,
Doch is hun hert' des Ong'loofs vol,
Met daet sy hem vercleynen,
Hun wesen is verdoruen gaer,
Voor Godt ist eenen grouwel zwaer,
Goet en doet hunder gheene.

2

Godt sach selfs vanden Hemel af,
Op alle menschen kind'ren:
Hun t'aenschouwen hy hem begaf,
Oft hy ymant soud' vinden,

Die zijn verstant hadd' recht gheset,

End' dede na Godts woort end' Wet,

[p. 8]

 

Vraechde na zijnen wille.

3

Nimant en was op rechter baen,
Elc een was afghetreden.
Men sach elc na zijnen sin gaen,
End' hiel verloren zeden,

Hunder gheene en dede goet,

Hoe wel hun veel bedrooch de moet,
Hun doen soud' Godt behaghen.

4

Hoe langh' willen onwetent zijn,
Die sulken moyt' opladen,
End' eten daer voor het volc mijn,
Hen neeren t'hunden schaden?

T'betrouwen is op Godt niet groot,

Sy roepen hem niet aen in noot,
Willen hun selfs besorghen.

5

Daerom is hun hert' nimmer stil,
T'Vreest altijt voor t'verstooren,
Godt byden Vromen blijuen wil,
Die hem in t'Ghelooof' hooren.

Maer ghy versmaet der Armen raet,

End' hoonet hem in in woort end' daet,
Dat Godt zijn Troost is worden.

6

Wie sal d'Armen in Israel
Tot Sion Heyl ontfanghen?
Godt sal zijns volcx ontfarmen wel,
End' lossen de gheuanghen:

Door zijnen Soon' sal hijt doen saen,

Daer van sal Iacob vreucht ontfaen,
Israel hem verblijden.1. Gloria.