De Psalmen Dauids

Den cxxix. Psalm.

Is een leere hoe dat God sijn Christenen tegen de vyanden beschudden wil, maer dat hy de godloosen (al blijuen sy eenen tijt lanc) nochtans ghelijc het gras doen verdrooghen sal.

[p. 348]

1

SY hebben my dicmael heel hert ghedrongen
Van mijnder ioncheyt aen,
Soo seggh' Israel saen.
Sy hebben my dicmael heel hart ghedrongen,
Van mijn ioncheyt aen versocht,
Maer my noyt tot val gebrocht.

2

De ploeghers hebben gheackert onsachtich

Op mijnen rugghe bloot,

Daer ghemaect voren groot.

Maer Godt die daer is Rechveyrdich end' Machtich
Die heeft af-ghehouwen snel
Der Godloosen Zeelen fel.

3

Och, dat doch moesten haest de schande raken,

End' te rugh' keeren voort,

Die Syon zijn ghestoort.

Och, dat sy waren, als gras op-de daken,

[p. 349]

 

T'welke verdroocht end' verdort:

 

Aleer't wt-ghetrocken wort.

4

Van t'welc de Maeyers de hant niet en vullen,

Noch de Schoof-binder niet

Crijcht in zijn Armen yet.

End' de gheen' die voorby gaen, niet en sullen
Segghen: De Heer' seghen' v:
De Naem Godts seghen' v nv.