De Psalmen Dauids

Den lxxiij. Psalm.

Is een schoone leeringe tegen de ghemeyne ergernisse, midtsgaders dat de kinderen Godts onder de roede worden gehouden, ende dat de Godloose moeten onuersienlijck met verschricken te gronde gaen.

Den vijfden Toon.

1

ISrael die heeft Godt dan noch
Tot eenen troost warachtich,
Wie slechs van herten reyn

[p. 199]

 

is doch.

 

Maer gestruykelt onsachtich

 

Hadd' ick by-na met mijnen voet:

 

Mijn treden hadden schier onvroet

 

Gheslibbert onbedachtich.

2

Want het verdroot my sunderlingh'
Op de groot-sprekers zeere,
Dat het den boosen soo wel ghingh'.
Want sy zijn nimmermeere

In gheen perijkel vander doot,

Maer sy staen heel vast sonder noot
Als een Palleys in eere.

3

Sy en zijn niet in ongheluc
Als ander' onghenesen,
End' en crijghen gheen plaegh' noch druc,
Als ander volc. Midts desen,

Moet cost'lijc dinc hun trotsen zijn,

End' hun vermetentheyt met schijn
Moet zeer wel ghedaen wesen.

4

Als eenen vetten buyc pruyst vry
Hunnen persoon voorspoedich,
Wat sy slechs dencken, dat doen sy.
Sy verniten onvroedich

Alle dinc, ende segghen quaet

[p. 200]

 

Daer-af, ende spreken met smaet,

 

Lasteren zeer hoochmoedich.

5

Wat sy spreken, het-selue moet
Vanden Hemel in weyrden
Ghesproken zijn, hun woort onvroet
Dat moet ghelden op Eyrden.

Daerom valt hun met hoopen // toe

T'ghemeyn volc, hun sy loopen // toe
Als Water, met volheyrden.

6

End' spreken: Wat soude Godt doch
Na hun vraghen oft trachten,
Wat soude d'Alderhoochste noch
Hunder eenichsins achten?

Siet, dit zijn de quaed', sonder druck,

Die hebben ter werelt gheluc,
End' worden rijck, met machten.

7

Sal alsulcx te vergheefs zijn dan,
Dat mijn herte met sorghen
Onstraff'lijc leeft, als een vroom Man,
Dat ick wasch (onuerborghen)

In onschult beyd' mijn handen af?

End' ben dagh'lijcx gheplaecht mijn Straf
Is voor my alle morghen.

8

Ick hadd' ooc schier alsoo gheseyt
Als sy maer (siet) daermede
Hadd' ic verdoemt in eewicheyt
V kind'ren goet van sede,

Die oyt geweest zijn. End' ic docht

Hem na, dat ict begrijpen mocht,
T'was te swaer mijnen lede.

9

Tot dat ic gonc in t'Heylichdom,

[p. 201]

 

End' merct' op hun eynd' zeere.

 

Maer ghy stelts' op t'ghlatt, Ia, brengts' om,

 

End' stootse te grond', Heere.

 

Hoe worden sy te niet soo saen,

 

Sy nemen eynd', t'onder sy gaen

 

Met schricken in oneere.

10

Als eenen droom, wanneer dat een
Ontwaect, soo maect ghy spoedich
In t'Sadt versmaet hun Beeldt onreen.
Maer sulx (O Heere goedich)

Doet my geheel wee in mijn Hert'

Ende het selue stect met smert
In mijn Niren weemoedich.

11

Dat ic een Sot moet wesen nv,
Ooc niet weten, daer neuen:
End' moet als een dier zijn voor v.
Nochtans blijf ic verheuen.

Ghestadich by v Heere. want

Ghy hout my by mijn rechte-hant
Vrymoedich sonder sneuen.

12

Ghy leydt my heel na uwen Raet,
End' neemt my aen met weyrden
Eynd'lijc in eeren, met der daet.
Wanneer ic (met volheyrden)

V slechs hebb' soo en vraegh' ic niet

(Wat benautheyt dat my gheschiet)
Na Hemel noch na Eyrde.

13

Al waert dat my Lijf end' Siel' heel
Versmachtede onsachtich,
God zijt ghy doch altijt mijn deel,
Myns herten troost warachtich.

[p. 202]

 

Siet, die van v wijct sal vergaen:

 

Die teghen v Hoerdom neemt aen,

 

Heer', die vernielt ghy crachtich.

14

Maer dat is mijn Vreucht, dat ic my
Houde tot Godt almachtich,
End' mijn toeuersicht sette vry
Met der herten aendachtich

Al op den Heere, Heere goet,

Dat ic vercondighe met spoet
Alle zijn doen, betrachtich. 1. Gloria.