De Psalmen Dauids

Den liij. Psalm.

Is een vertroostinge tegen de gemeyne ergernisse, dat het meestendeel der menschen quaet ende valsch zijn. Maer dat Godt die noch castijen, ende de goede verlossen sal.

[p. 147]

1

DE dwase spreect in t'herte, siet:
Daer en is gheen Godt, noch Heere:
Sy en deughen gheheelijc niet
End' in hun boos wesen zeere
Sijn sy gansch eenen grouwel quaet,
Daer en is nimant metter daet
Die doet wat Got behaechde
Godt die sach vanden Hemel ras,
Ofter ymant verstandich was,
Die na den Heere vraechde.

2

Maer sy zijn afgheuallen al,
End' ondeuchdelijc gheworden,
Daer en was nimant in dit dal
Die hun tot het goet-doen porden,

[p. 148]

 

Oock niet eene. Dit wel versint,

 

Willen de quaetdoenders verblint

 

Hun dan niet laten wijsen?

 

Die mijn Volc verslinden met vlijt

 

Dat sy hun gheneren altijt?

 

Nimant bidt Godt met prijsen.

3

Maer sy vreesen hun altijt daer,
Daer gantsch niet en is te sorghen
Noch te vreesen: Want Godt voorwaer
Die verstroyt vry onuerborghen

Der drijuers ghebeenten ghehoont,

De welke hy niet en verschoont,
Ghy maectse heel te schanden,

Want Godt versmaetse wel bedacht:

All' hun wesen (t'welck hy veracht)
Vernielt hy door zijn handen.

4

Och, dat de hulp' wt Sion quaem
Ouer all' Israels lijden,
Ende dat Godt de Heer' vreedsaem
Verloste tot groot verblijden

Alle zijn volck gheuanghen // snel,

Die nv zijn in verstranghen // fel,
Beuant met groot' Ellenden:

Soo soude Iacob blijde // zijn,

End' Israel verheughen // fijn:
Tot vrolijcheyt hun wenden.