De Psalmen Dauids

Den xiiij. Psalm.

Is een ghebet teghen de ghemeyne ergernisse, ende een waerschouwinge dat het meestendeel der menschen arch ende valsch is, maer datse Godt noch castijen, ende de goede verlossen sal.

1

DE dwase spreect in s'herten grondt:
Daer is geen Godt Almachtich:
Sy en deughen niet t'alder stondt,
T'wesen is grouwelachtich.
Daer en is

[p. 40]

 

niet een die deucht doet,

 

Noch die denct op den Naesten goet:

 

Nimant is zijns gedachtich.

2

Godt die sach vanden Hemel ras,
Op t'Menschelijck gheslachte,
Oft daer ymandt verstandich was,
End' op den Heer' ooc dachte.

Sy zijn all' afgheweken saen,

All t'samen sy ondeuchd'lijc gaen,
Ooc niet een op t'Goet achte.

3

En will' van de quaet-doenders boos
Sulx nimandt dan aenmercken?
Die mijn volc verslinden altoos,
Om hun neringh' te stercken.

Maer Godt en aenroepen sy niet.

Aldaer soo vreesen sy hun, siet:
Godt helpt die na hem hercken.

4

Ghy scheyndet ooc des Armen raet,
Maer Godt helptse by tijden.
Och quaem wt Sion hulp' end' baet
Israel in zijn Lijden:

Dat Godt zijn Volc verloste fijn,

Soo soude Iacob vrolijc zijn,
End' Israel verblijden. 1. Gloria.