De Psalmen Dauids

[p. 13]

De Psalmen Dauids, in Nederduytschen dichte ghestelt.

Den I. Psalm.

Dit is een vermaninghe dat wy ons aen Godts woort houden, ooc voor valsche leere ons wachten souden, ende alsdan soo wil GODT gheluc, ende salicheyt tot allen ons doen ende laten gheuen.

1

SAlich is hy, die niet en gaet
Inden raet der Godloosen,
Die niet en wandelt noch en staet,
Op den wech vanden Boosen,
Noch by sondaers, end' spotters quaet
Niet en sit het sy vroech oft laet:
Noch en volcht valsche voosen.

[p. 14]

2

Maer heeft lust tot des Heeren Wet,
Ende spreect dach end' nachte
Van sijn Ghebodt, reyn, onbesmet.
Als een boom groot van crachte,
Staet aen de Water-beeck' gheplant,
Die vrucht brengt t'sijnder tijt in t'lant,
Soo groeyt ooc zijn gheslachte.

3

Sijn blad'ren sullen niet vergaen,
Verwelcken noch verdwijnen,
Godt sal sijn huys vervullen saen,
End' alle sijn bewijnen
Met sijnen seghen: wat hy maect
Hem gheluct end' seer wel gheraect,
Godts goetheyt salt beschijnen.

4

Soo en sijn de Godloose niet,
Maer soo t'Caf vanden winde
Verstroyt wort, t'welc-men niet meer siet.
Daer-om t'godloos ghesinde
Niet en blijft staen in Godts ghericht,
Noch t'en gheniet der Kercken licht
Van Godts rechte beminde.

5

Want Godt de Heere den wech kent
Van de zijne rechtveyrdich:
Maer der Godloosen wech present,
Vergaet voor Godt onweyrdich:
Want die Godts Woort belet, veracht,
Wandelt in-den duysteren nacht:
O mensche blijft volheyrdich.