Werken. Deel 2: Proza
(1895)– Hadewijch– Auteursrecht onbekend[XXV]Groet mi oec saren mettenGa naar margenoot+Ga naar margenoot+selven iet ende niet, dat ic ben. dat ic hare dat volwesenGa naar margenoot+conste, daer si in ghemint es, dat dade ic hare gherne, Ende ic salt hare oec voldoen, hoe si mi aldus dootGa naar voetnoot(4). Si hevet miere ellendecheit oversere vergheten, Ende ic en wilre oec hareGa naar voetnoot(5) niet vermanen noch verwiten nadien datter hare die minne quite laet te vermaneGa naar voetnoot(6), diese alle uren in nuwer persen houden soude, ende onledech met haren edelen lieve. Nu alse si andere onlede hevet ende gheduren mach ende gedoeghen mijns herten leet, soe late mi doelen. Doch weteGa naar voetnoot(7) wale datse zake soude zijn miere recreatien in dit leven des ellendes, Ende ghinder in ghebrukenessen. Daer sal siGa naar voetnoot(8) doch wel zijn, al laet si mi dus | |
[pagina 94]
| |
nuGa naar voetnoot(1) dwasen. Ende gi die meer van mi gheleisten moghetGa naar margenoot+dan iemen die nu levet sonder zare, Emme ende ghi, die sijt mi al eens. Oec keerdi u beide te lettel ter minnen die mi soe vreseleke omvaen hevet inGa naar voetnoot(2) beroeringhen van onghecoster minnen. Mine herte, Noch mine ziele, Noch mine zinne en rusten dach noch nacht noch ure; de vlamme berrent alle uren int merch miere zielen. Segghet mergrieten,Ga naar margenoot+datse hare hoedet van hoverdecheden, Ende datse vroede Ende ane gode vaGa naar voetnoot(3) elcs daghes, Ende datse hare trecke ter volmaectheit wert, Ende ghereide hare met onsGa naar margenoot+te woenne daer wi versamenenGa naar voetnoot(4) zelen, EndeGa naar voetnoot(5) datse metten vreemden niet en woneGa naar voetnoot(6) noch en bliveGa naar voetnoot(6). Dat ware grote ontrouwe, ontbleve si ons, soe gherne soe si ons lieve dade, Ende nu met ons es, Ende soe sere es, Ende soe sere soe wiseGa naar voetnoot(7) met ons begheren. Te enen tide hoerdicGa naar margenoot+j. sermoen, daer men seide van sente augustine. op die ure dat ic dat hoerde, werdic soe sere ontfunct van binnen, dat mi te moede was, ochte al datGa naar voetnoot(8) in erterike was, verberrent soude hebben vander vlamme die ic in mi ghevoelde. De minne es al. |
|