Werken. Deel 2: Proza
(1895)– Hadewijch– Auteursrecht onbekend
[pagina 1]
| |
Epistole HaywigisGa naar voetnoot(1).
| |
[pagina 2]
| |
ghebiede u van uwen gheminden alse brudegoem ghebiedet siere liever bruut, Dat ghi ontpluuct de oeghen uwer herten claerleke Ende besiet u in gode heilecleke. Leert te besiene wat God es, Hoe hi es waerheit alre dingheGa naar margenoot+ieghenwerdechleke, Ende goetheit alre rijcheit vloyleke, Ende gheheelheit alre doghet gheheelleke, om de welke men singhet iij. Sanctus in den hemel, om dat die iij. namen in haren eneghen wesene alle doghede versamenen, van welken ambachte si sijn ute desen iij. wesenen. Siet hoe vaderleke u god ghehuedt hevet, Ende wat hi u ghegheven hevet, Ende wat hi u gheloeft hevetGa naar voetnoot(1). Besiet hoe hoeghe Minne deen es vore dander ende dankes hem met Minnen. Wildi dit besien hoe god dit es, ende werken in hem in siere claerheit ghebrukeleke in glorilecheden, Ende toenleke in claerheiden alle dinc te verlichtene ende te demsterne na hare wesen. Om dies dat ditGa naar voetnoot(2) god es, daer omme salmenne sijns selves laten ghebruken in al sinen werken van siere claerheit, Sicut in celo et in terra; Altoes met woerdenGa naar voetnoot(3) ende met werken te segghene, Fiat voluntas tua. Ay lieve kint, so sine gheweldeghe ghewout meer verclaert wert in u, soe sijn hoegheGa naar voetnoot(4) wille bat in u ghesciet, ende soe sine clare waerheit naerre in u scijnt, So enGa naar margenoot+spaert dan niet, sueter rasten te darvene om die groeteGa naar margenoot+gheheelheit gods. Verclaert uwe wesen ende ciert u met dogheden ende met gherechten werken. Widet uwe sinne met hogher begherten der gheheelheit gods, Ende ordeneert uwe Ziele ten groten ghebrukene der alghewel- | |
[pagina 3]
| |
degher Minnen ons alte suets godsGa naar voetnoot(1). Ay lieve kint, al segghic alte suete, dat es mi over oncont, sonder in den wensch van mire herten, dat mi doeghen suete hevet gheweest om sine Minne. Maer mi hevet hi wredere gheweest dan mi nye duvel enGa naar voetnoot(2) was. Want si en constenGa naar margenoot+mi nye benemen, hem te minnene noch niemanne dien hi mi beval te vorderneGa naar voetnoot(3). Maer hi hevet mi selven benomen. Dat hi es, dat vertert hi selve in siere sueter ghebrukenessen, Ende laet mi dus dolen buten dien ghebrukene, Ende laet mi emmer sere verladen met Minnen om ghebrukenGa naar voetnoot(4), Ende laet mi demster van ghebrukene alre ioyen die mi te goede soude werdenGa naar voetnoot(5). Ay aerme, dat selve dat hi mi boet ende ghegeven hadde te werdere van ghebrukeneGa naar margenoot+van gherechter Minnen, dat hevet hi dus nuGa naar voetnoot(6) laten varen, alse ghi i. deel wel weet. Ay wet God, ic hieltene harde sere over here ende eyschede hem lettel vordere dan hi selve woude. Maer dat hi mi boet, dat hadde ic gherne ghenomen in ghebrukene, hadde hijs mi willen hulpen. Bi den iersten waest mi leet ghenoech ende liet mi vele bieden eer icker na vinc. Maer nu benic ghevoert alse i.Ga naar margenoot+dien men iet te spele biedet, ende alse hi daer na veet, soe sleetmenne op de hant ende seghet: Godsat hebbe die waers waende, ende houdet dat op dat men hem boet. |
|