stream fan it wetter dat troch de mole fuortmeald waard. It like wol oft alle dielen fan har lea los sieten. De earmen, de holle en de twa skonken. Soms fleagen de boarsten einen foar har út. De Lytsk fûn dat se frekte goed swimme koe. Yn in omsjoch wie se in ein de feart út.
Nei in tsien minuten klom De juf Annach wer by de wâl omheech. Se spuide it wetter út har mûle en wrong doe har hier yn in koarde sadat it wetter derút rûn. Dêrnei hong it yn lange slaggen oer har rêch, skouders en boarsten. De Lytsk tocht oan it mearke fan Andersen oer dat seefrommes dat yn de haven fan de haadstêd fan Denemarken op in stien útrêste. Dy hie minder hier, mar it like der in bult op.
De juf Annach gong njonken him yn it gers lizzen, tsjin de moledyk oan. De sinne skynde sa streekrjocht op har lea, sadat se samar wer droech wêze soe. Mei har hân streake se oer har liif en boarsten. De Lytsk seach nei dy hân en dat glêde liif, en foaral nei de twa soldaatsjes op har boarsten dy't yn de sinne kniperen. Dat tocht De Lytsk, omdat er sels út en troch mei de eagen kniperje moast. It ljocht wie tige fûl. De Lytsk genoat fan it prachtige gesicht. It like in film.
- Fûnst it sacht en waarm niis? - frege De juf Annach.
- Ja, - sei er daalk. Hy hoegde der no net djip oer nei te tinken. - Ja, ik haw noch noait sok sacht fel field. -
De sinne skynde, en tegearre fergeaten se de tiid. De Lytsk seach nei De juf Annach sa't er noch nea nei immen sjoen hie. Se frege oft er har boarsten tútsje woe. Se wiene no waarm fan de sinne, en se soene it fijn fine. Nei in setsje fûn er it allegearre de gewoanste saak fan de weareld, en it like wol oft er it elke dei die. Hy wist net dat je sa aardich mei in folwoeksene boartsje koene. It doarp bestie net mear. Boppe him draaiden ljippen oer de wjuk. De blommen rûkten. Nei in tsien minuten wie De juf Annach helendal droech. Doe naam De juf Annach syn holle wer tusken har hannen.
- Do bist no even foar in pear oerkes myn jonkje, - sei se. - Op skoalle bist net echt myn jonkje, omdat der noch folle mear binne, mar hjirre yn it fiild kinst even myn eigen jonkje wêze. Mines hie no hast like âld west as do. Mar dy ûngelokken hawwe him fan my ôfpakt. Miskien hawwe se him ek wol deamakke. Ik hope dat er letter werom komme soe. Dêrtroch die ik alles wat se fan my woene. -
De juf Annach herhelle de wurden iderkear op 'e nij, en tagelyk hâlde