Liederen

[p. 112]

Terugkeer.

Weet Gij nog, moeder, hoe ik jong
Schatten-verlangend u verliet?
Wereld en weelde lokten, mij bedwong
Uw smeeken niet.

Ik ging en wierf mij menig schat
Van goed metaal en gaven steen,
Rijker dan ik in wereldstad
Was er niet een.

Maar schat verwervende verloor
Ik morgenvrede en avondrust
En wist dat niet. Leefde fel door
Op schat belust.

Zóó leed ik pijn, doofde pijn fel
Met wijn en wierook. Nimmer vond
Ik van het leed de gulle wel:
Mijn hartewond.

[p. 113]

 

Dan: eenen avond, dat de lucht

 

Zoetmild was met een matte schijn

 

En mist van maan, de stad ontvlucht

 

Zag ik mijn pijn

 

 

 

Het was mijn hart open, het bloedde,

 

Want niemand heeft mijn hart getroost

 

Toen voelde ik rijke, schattenmoede,

 

Leed eindeloost.

 

 

 

Lang bleef ik stil... die milde lucht

 

Verfijnd van geur... het maanlicht diep,

 

Hoorde ik een stem en zachte zucht?

 

Uw stem, die riep?

 

 

 

En ik bezon mij, moeder, en ik liet

 

Mijn schatten liggen, voor wie weelde wil.

 

Wereld en weelde wil ik niet

 

Maar vrede stil.

 

 

 

Die schatten zocht en schatten vond

 

In 't rustloos werven buiten huis,

 

Keert bedel-arm en hartgewond

 

Moeder, weer thuis.

 

 

[p. 114]

 

En vraagt, dat in het oud gezin,

 

Hem weder worde een plaats bereid.

 

Ik wil uw vrede en stille min

 

Thans en altijd.