Het joodsche lied

[p. 215]

Oorlog in Palestina

De veldslag dreunt, wie zijn de strijders?
De mannen van des Lands Volk niet,
Geen zege voert hen als bevrijders
Naar hun gerecht gebied.

Waar de verwoede volken kampen
Tot in den Dood om sterk bestand,
Brengt ieders winst toch nood en rampen
Over mijn Stad en Land.

Elk volk kiest thans zijn kans en leuze,
En zoekt in eendracht waag en winst,
Mijn Volk verdeeld heeft kans noch keuze:
Wij zijn der velen minst.

[p. 216]

 

Dit is de strijd: om land, om vaart,

 

Om heerschap over den Levant,

 

Oosten en West: doodsnood bezwaart

 

Ons eigenerfde Land.

 

 

 

De brand raast over rauwe velden,

 

Wat jaren schiepen heeft vernield

 

Eén dag, één slag, de trotsche helden

 

Des heirs vallen ontzield.

 

 

 

Nooit heeft trots en tucht zoo vereenigd

 

Elk volk van hart tot hatend hart,

 

Geen telt verlies, de hartstocht lenigt

 

Ieders verbeten smart.

 

 

 

Elk volk vereenigd? Neen: gescheiden

 

Over veel volken kampt er een,

 

Mijn Volk. Geen vreugd, zijn vreugd. Elk lijden

 

Is zijn bitter geween.

 

 

[p. 217]

 

Nu strijden Joden tegen Joden

 

Nu breekt elk man zijns makkers macht,

 

Die twintig eeuw voor drijvers vloden

 

Sterken der drijvers kracht.

 

 

 

Dit is het wreedste van het zwerven,

 

Dat makker tegen makker staat

 

Elk volk sterft voor zijn eigen erven.

 

Wij sterven zonder baat.

 

 

 

Verbeten leed der wreede banschap,

 

Geen hart, waarin die smart niet schrijnt,

 

Als dag aan dag de beste manschap

 

Van 't geliefd volk verdwijnt.

 

 

 

In ballingschap wordt nooit verwonnen

 

De wreede overmacht van dit leed,

 

Eén Heil: als elk, strijdbaar, bezonnen,

 

Geen dag zijn Land vergeet.

 

 

[p. 218]

 

Als elk hart tot elk hart saamhoorig.

 

Dit heil als eenig heil belijdt,

 

Beleeft schooner, sterker, dan 't vorig

 

Een nieuw Rijk zijnen Tijd.

 

 

 

Na twintig eeuwen, twintig jaren,

 

Van vaste trouw, van sterk bestand,

 

Dan schrijden onze kloeke scharen

 

Naar eigen stad en land.

 

 

 

De veldslag dreunt: wie zijn de strijders?

 

Des Lands eigen Volk, vreemden niet.

 

De zege voert hen als bevrijders

 

Naar hun gerecht gebied.