Het joodsche lied (1915)

Het joodsche lied

(1915)–Jacob Israël de Haan– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 62]
Negen Ab Ga naar voetnoot1 I Duistere dag, die heete schaduw slaat Over den zomer, als de dagen langst En licht bloeiend zijn, die met een scherpe angst, Honger, dorst, koorts, brandend geteekend staat. Schandlijke Dag: toen Mozes godlijk glansend Daalde van Sinaï, in zijn handen had Hij Gods geschenken, een Eeuwige schat Van Recht. Hij vond het Volk ontzind dansend Om dieren van goud, hun koppen kransend Met bont en groen. Hij duizelde en doodzwak Vielen zijn armen. Gods geschenk verbrak. Ellendge Dag, toen met onheilge handen, Aposthemos de heilge Wet verbrandde,
[pagina 63]
Geteekende Dag, toen Titus de klem Van zijn legioenen stikkende sloot Rond de teere keel van Jeruzalem, Mijn Vriend. En mijn Volk stootte in donkre nood Van ballingschap, hier thuis, daar uitgedreven, Hier huis en rust verwervende met vlijt, Maar van al goed beroofd en 't wankend leven Ter noo gered, schrijdend naar nieuwen strijd. Bittere Dag: toen teere en wreede Koningen Van een zonnig land en goudrijk land, Spanje Dreven 't Volk uit zijn schoonste woningen Naar de mistige landen van Oranje. Om al ons leed klagen wij van dat de avond Vaal daalt, in de rouwdiepten van de Nacht. Rust ons gebed niet. En hooplooze klacht Rijst met het heete stijgen van den Dag. Wijl geen water de dorre lippen lavend Koelt en geen brood de honger stillen mag. In heete schaduw van den Dood gedoken Beweenen wij met machteloos geklag 't Land vernield, onze heerschappij gebroken.
[pagina 64]
O, Jeruzalem, wreed verslagen stad, Mijn Vriend, die vorsten voor uw vrienden had Volkren voor slaven, hoe zijn thans verlaten Landwegen om u heen en uwe straten Van volk eens vol, een bedrijvig gedruisch Krijgers en handlaars... het Heilige Huis Van uwen Heer vernield door de Romeinen Uw Priesters gemarteld en uw Rabbijnen. Mijn hart, mijn hart, bloedt om uw leed, o Stad, Waar een Vriend het vleesch van zijnen Vriend at Om te dooven helhongerende pijnen. Het vuur dat Jeruzalem nederbrandde Woelt in onze hongerende ingewanden En van uw Zangers het stervend geween Schreit door de maten van mijn Liedren heen. Waar is leed als ons leed van West tot Oost Die zonder land zwerven en zonder troost. Volk zonder Vaderland: der volkren spot, Verwoest is ons land, verbitterd ons lot. Vader, Vader, die in de Heemlen woont, De zon verlicht, op bonte wolken troont:
[pagina 65]
Arenden zijn snel, maar zij waren sneller De vromen van mijn volk, als leeuwen sterk Om uwen wil te doen en heilig werk, Om hun wil gedenk ons, nu vijand feller Geduchter drijft, leg uwe Rechterhand Die bloedschuld wreekt, over Russische steden Waar uw volk diep-bloedende heeft geleden, Verzoen ons, Heer, met het Heilige Land. Gelijk geschreven staat: ‘met wentlend vuur Is Jeruzalem verwoest, met geween, Dat nooit meer stil wordt en hongrende pijn. Maar muren van vuur trekt Gij om ons heen Als de stad hersteld wordt te zijner Uur En Gij tot Heerlijkheid zult met ons zijn’ Gelijk geschreven staat: ‘dat Gij zult rechten Al volkren, hun groote koningen breken, Tot dampend puin hun breede steden slechten, Het bloed van uw volk overvloedig wreken. Uit de beek aan den weg zullen zij drinken Zonder brood, zonder beker, die geheven Hebben hun hoofd tegen ons. En wij blinken Heerlijk hersteld tot een eeuwig-schoon leven. 1910.

[pagina 66]
Negen Ab II Geen tranen dooven 't vuur, dat Zions burchten brandde, Nooit rust de rouw in het angstkloppend hart Van wie, beroofd, door vervolgers verward Uit ieder land vluchten naar andre landen. Vraag niet waarheen: wij gaan van overal Waar wreede volken drijven naar waar minder De wreedheid heerscht, of heerschers zonder hinder Ons rust gunnen, zoolang rust duren zal. En waar wij schuwend wonen, vieren we onze dagen Ach: weinig van feesten, zoovele van geklag, Bitter biddend den eindelijken dag Dat wij niet meer barre ballingschap dragen.
[pagina 67]
Zion verbrandde en onze korenvelden Van oogsten vol werden gekeerd, vertreden. Vermoord, verminkt, geknecht mijn vromen en mijn helden Die tegen overtal van tergers streden Twee duizend malen steeg die gruwbre dag Negen Ab, aan de dorrend-heete kimmen Sinds 't vluchtend volk vlammen gluipend zag klimmen Langs Tempelmuren over 't Tempeldak. En de verslagenen door honger zwak Het verlamd leven lieten in den laatsten slag. Wee, wee, waar brandde ooit zulk een stad? Ging zulk rijk volk ten onder? Werd één volk zóó geslagen? Maar, o, wonder, Geen vorst, geen volk, geen keer brak onze kracht. Ik vraag: ‘Waarom, als God niet onze macht Herstellen wil in voller heerlijkheid?’ Hij weegt ieder Lot, weet van elk den Tijd Hij weet waarom hij stadsmuren verbrak En ons verjoeg uit den eigenen staat. Verwijt Hem niet: man en volk boet zijn kwaad. Laakt het waardeloos leem den schalenbakker Om 't werk van zijn handen. God maakte ons zwakker Dan elk geringer vijand, elk geweld
[pagina 68]
Was onze straf maar ook Gods wil, dat wij niet zijn gebroken. Gelijk geschreven staat: ‘Uwe stad wordt hersteld In stand en uw gerechte wraak gewroken’ Want weet: wij werpen ons aanbiddend neder Dezen en elken dag voor onzen Vader Maar heffen het hoofd met tartenden trots Naar vriend en fellen vijand: het Volk Gods Door Zijn wil verdreven, keeren wij weder Door Zijn wil met macht over menig smader. Op, op, mijn Lied, schrei nu om wreede wraak Laat af van liefde, ons is de wraak het hoogst. Gij schreit: ‘Vader, wees ons een wisse wreker Zend uwe ziekten, dieptreffend en zeker Sla land en steden van de Russen raak Met honger: want wij hebben daar geleden Honger, die vlijmt. Slaat hen met heete dorst: Zij hebben ons geslagen, volk en vorst. Hun hand was hard, hun hart doof voor gebeden. Vader, die de oogsten beschikt, vloek hun oogst.
[pagina 69]
Die bronnen slaat en stopt, verderf hun water Verhoog hun vijanden, verhef elk hater Van dit ruw volk, dat zich geen wreedheid schaamt, Noch brand, noch moord, dat man en makker breekt Als waren wij potscherven zonder waarde. Vader: sla 't volk, dat altijd wreedheid raamt Van wreedheid lachend rustend, wie zij spaarden Voor droeven dood drijven zij haavloos voort. Kwellen mijn volk alle volken der aarde, Geen heeft als zij gemarteld en gemoord O, Vader, Vader, wees een wisse wreker Slaat hun land neer, herstel onze stadsmuren sterk en zeker.’	voetnoot1 Een vastendag, die 's avonds beginnende, den geheelen nacht en dag doorduurt tot den volgenden avond. Alle groote ongelukken zijn op dien datum gebeurd.

Vorige Volgende