Verzamelde gedichten

[p. 22]

[Wat glanst gij thans als een kommuniekant]

Aan mijn zuster, bij haar doodsbed.

WAT glanst gij thans als een kommuniekant,
onaangeroerd in dezen vroegen dood,
die, ééns 't verlangen van een man verpand,
het leven 't vleesch van uw begeerte boodt...

Nu ligt verbroken deze zachte band
van 't kind, weleer geboren uit uw schoot,
en rust zij, reeds berust, uw kalme hand
waardoor het beven van een streeling vlood...

Maar d'open oogen van uw vaal gelaat
zijn zij om ons, die gij verlaten gaat
nog wakend in zoo teer'geheimnis?

Of hebt gij, pijn en lijden rijk doorkorven,
het bovenaardsch bestaren reeds verworven
dat 't weelde-deel der reine heil'gen is?...