Hoe hoort het eigenlijk?

Transpireeren.

Velen zullen zich vermoedelijk afvragen wat of transpireeren te maken heeft met étiquette of wellevendheid.

Transpireeren is onder bepaalde omstandigheden niet anders dan een - helaas zeer verbreide - onpleizierige vorm van onwellevendheid en als zoodanig achten wij het belangrijk genoeg om er een apart hoofdstukje aan te wijden. Natuurlijk wordt hiermede niet bedoeld het transpireeren van hen, die zwaren lichamelijken arbeid verrichten, noch van hen, die zich bij sport of spel in het zweet werken e.d.

Transpireeren is niet anders dan de onaangenaam riekende, voor anderen zeer hinderlijke afscheiding der zweetklieren en bij dit: ‘zeer hinderlijk voor anderen’ begint de wellevendheid of zoo ge wilt de onwellevendheid.

De een heeft meer last van transpireeren dan de ander, daar is nu eenmaal niets aan te doen. Wij kunnen onze klieren niet verbieden hun werking uit te oefenen. Maar waar wij wel iets aan kunnen doen, dat is aan de gevolgen.

Het is totaal onnoodig, dat er vrouwen en meisjes - en soms ook mannen - rondloopen wier onuitgeluchte kleeren een geur van opgedroogde transpiratie verspreiden, die degenen, die gedoemd zijn in hunne nabijheid te werken wanhopig maakt en zich vol afkeer van den persoon in kwestie doet afwenden. En dan zijn er nog de voeten ...

[p. 271]

Het zijn lang niet altijd alleen zij, die in de allerbekrompenste omstandigheden leven, wien men dit euvel kan aanwrijven.

In kringen waar men zulks het allerminst zou verwachten komt men dit verschijnsel tegen.

Onaangename geuren werken afstootend en zij die prijs stellen op welvoegelijkheid en wellevendheid dragen er zorg voor de gevolgen van het voor hen onvermijdelijke transpireeren voor anderen tot een minimum te beperken.

Niet iedereen beschikt over ettelijke kleedingstukken, niet iedereen is in staat bij herhaling kleeren te laten uitstoomen.

Maar iedereen is in staat een gedragen kleedingstuk in den wind uit te hangen voor een open raam. Zoonoodig de armsgaten met een lapje of propje watten gedrenkt in eau de cologne of alcohol uit te vegen. Dat is noch kostbaar, noch moeilijk en vrijwel afdoende.

Zoo heel vaak wordt transpireeren geweten aan zwakte en dan wordt er maar niets tegen gedaan. In verreweg de meeste gevallen is echter uitsluitend onreinheid en overschilligheid de oorzaak. Vaak wasschen met lauw water en veel zeep, daarna poederen met reuklooze talkpoeder en nooit twee dagen achtereen dezelfde kleeren of kousen aantrekken - ziedaar het eenvoudige middel om een groot deel van dit onaangename weg te nemen.

De étiquette eischt, dat zij die de wellevendheid in acht nemen niet alleen een verzorgd uiterlijk, een verzorgde uitspraak en verzorgde manieren bezitten, doch tevens dat alles van en aan hen van een angstvallige, bijna pijnlijke reinheid zij.

Het getuigt van groote onbeschaafdheid onaangename lichaamsgeuren te willen verdrijven met goedkoope parfums en naar muskus riekende poeders.

Water en zeep is onder het bereik van vrijwel iedereen en voor luttele centen heeft men een zak talkpoeder bij den drogist.

Er is geen enkel excuus voor onfrischheid en het beleedigen van de reukorganen van anderen.

Er zijn menschen te over, die schouderophalend zeggen: Wat hindert dat nou! Wat overdreven om daar zoo'n drukte over te maken!

Maar de afkeer ontstaan door ‘luchtjes’ is oorzaak van heel wat narigheid en mislukking, waarvan de oorzaak aan geheel andere invloeden werd toegeschreven.

En nu we toch over ‘luchtjes’ hebben dient hier ook nog iets ge-

[p. 272]

zegd over een ander euvel: een kwalijk riekende adem. Dit kan zijn oorzaak vinden in een slecht gebit of in een wellicht gemakkelijk te verhelpen ongemak in neus of keel, het kan voortkomen uit de maag, een slechte spijsvertering kan er de schuld van zijn enz. enz.

Wanneer wij étiquette beschouwen zooals zij beschouwd behoort te worden: niet als een stelletje speciale voorschriften voor de uitgaande wereld en de z.g. hoogere kringen, doch als de simpele en vanzelfsprekende wellevendheid tusschen alle menschen onderling, dan beseffen wij, dat een van de allereerste regels van de étiquette is: het vermijden van aanstoot geven aan anderen. Het is dezelfde wellevendheid, die de menschen er van terug doet schrikken anderen opmerkzaam te maken op het verspreiden van onaangename geuren. Dat is nu eenmaal iets dat als bij onderlinge afspraak vermeden wordt. En omdat dit zoo is, dient ieder bij zichzelf nauwkeurig te onderzoeken of er zijnerzijds ook maar de geringste reden tot aanstoot is.

Mocht dit het geval zijn, dan dienen er onverwijld maatregelen te worden genomen en zoonoodig de huisarts te worden geraadpleegd.