Hoe hoort het eigenlijk?

Handen geven.

Over het algemeen worden er teveel handen gegeven. Wanneer men weifelt kan men beter geen hand uitsteken, daar dit gebaar soms als opdringerig kan worden vertolkt. Jongeren en minderen

[p. 142]

in rang of maatschappelijken stand steken nooit het eerst een hand uit, doch wachten tot ouderen of hooger geplaatsten hiertoe het initiatief nemen.

Bij voorstellen wordt vrij algemeen de Engelsche gewoonte van een gewisselde handdruk gevolgd, doch bij zeer vormelijke voorstellen volstaat men met een buiging.

Wanneer men bij een bezoek een tamelijk volle ontvangkamer binnenkomt is het niet noodig - evenmin als bij het weggaan - om iedereen de hand te schudden, tenzij de gastvrouw de gasten beurtelings aan de nieuw aangekomene voorstelt.

Zoowel op een receptie als bij het condoleeren der nabestaanden na een begrafenis of crematie in de aula, kan de bezoeker volstaan met uitsluitend de hoofdpersonen de hand te drukken en voor de overigen een buiging te maken.

Bevinden zich meer dan acht of tien personen in een kamer, dan kan men bij weggaan volstaan met de gastvrouw en twee of drie personen in de onmiddellijke nabijheid de hand te geven en een buiging in het rond voor het overige gezelschap te maken.

Wordt men tijdens een receptie, tijdens een pauze van concert of theater in een gesprek betrokken met kennissen van kennissen, dan geve men geen hand na afloop van het gesprek.

Raakt men op een boot of in een trein in gesprek met vreemden, dan worden bij het verlaten van boot of trein geen handdrukken gewisseld.

Heeft men zich gedurende een lezing of een voorstelling ter gelegenheid van een vergadering, receptie o.d. geruimen tijd op alleraangenaamste wijze met een of meer onbekende personen onderhouden, dan wissele men geen handdruk zoo men intusschen aan bedoelde personen niet is voorgesteld.

Brengt men bij onbekenden een bezoek met een bepaald doel, dus niet uit vriendschap bijv.: voor het vragen van inlichtingen of getuigen, het collecteeren voor een liefdadig doel, het werven van leden voor een club enz. dan geeft men geen hand bij het binnenkomen en bij het weggaan alleen dan wanneer het onderhoud op een zeer vriendschappelijken toon is gevoerd en langer dan tien minuten heeft geduurd.

Het geldt voor buitengewoon beleedigend om wanneer iemand een hand uitsteekt deze niet te aanvaarden.

Heeft men een jongere of maatschappelijk lager geplaatste tegenover zich, die klaarblijkelijk niet weet hoe het hoort en hiervan

[p. 143]

blijk geeft door te onpas een hand uit te steken, dan aanvaarde men die hand zonder den persoon, die tegen de étiquette zondigt, in pijnlijke verlegenheid te brengen.

Bij huwelijk, geboorte, jubilea en promotie, met Nieuwjaar en verjaardagen, na het ontvangen van geschenken met Kerstmis of Sint-Nicolaas bedankt of feliciteert huispersoneel de werkgevers, waarbij een hand wordt gegeven.

De candidaat, die een sollicitatie bezoek aflegt wachtte zich ervoor een hand uit te steken wanneer hem of haar daartoe niet eerst de gelegenheid wordt geboden.

Op een trouwreceptie schudt men eerst bruid en bruidegom de hand en vervolgens de wederzijdsche ouders terwijl men tegenover de overige gasten en verwanten, die mogelijk nog in de rij staan een vriendelijke buiging kan maken.

Komt men een te huur of te koop zijnd huis bezichtigen en treft men bij de rondleiding door het personeel iemand van de familie of inwoners aan dan worden geen handen gegeven, ook niet wanneer men enkele woorden wisselt.

Een heer, die zijn dame na het dansen naar haar plaats terug brengt, geeft alvorens zich te verwijderen geen hand.

Vaste regels voor alle voorkomende gevallen kan men niet geven, daar in deze veel afhangt van de geaardheid en den maatschappelijken stand van de persoon, die men tegenover zich heeft.