Voor de overlevenden

[p. 40]

Meisje van zestien
(Une enfant)
(A young girl of sixteen)
Ch. Aznavour/R. Chauvigny

Ze woonde in een villawijk,
haar ouders waren stinkend rijk.
Toch was daar niets meer dat haar bond,
ze gaf zich aan een vagebond,
die sprak van liefde, 't oud verhaal,
en zij geloofde 't allemaal.
Zo ging ze weg, ze nam niets mee,
alleen haar jeugd en het idee
dat hij haar man was, zij zijn vrouw
en het altijd zo blijven zou.

Arm kind, zestien lentes zo pril,
ach, wat lig je hier stil
langs de kant van de weg?

Zij trokken voort van stad tot stad
omdat hij ruimte nodig had,
het zwerversleven was te zwaar,
niets voor een kind van zestien jaar,
haar liefde was haar levenslot,
ze ging er langzaam aan kapot.
Zij kon de hartstocht niet weerstaan,
moest tot het einde verder gaan,
zij was geen kind, maar ook geen vrouw,
en wist niet wat er komen zou.

Arm kind, zestien lentes zo pril,
ach, wat lig je hier stil
langs de kant van de weg?

[p. 41]

 

Zij werd vermoeid, zag bleek en vaal,

 

verloor haar jeugd, haar ideaal,

 

alleen haar liefde bleef bestaan,

 

toen ging hij weg bij haar vandaan...

 

Toch had ze kunnen weten dat

 

hij niet genoeg aan liefde had,

 

dat op een dag hij weg zou zijn

 

en zij alleen met spijt en pijn,

 

dat hij zolang een meisje had

 

als stormwind speelt met een enkel blad.

 

 

 

Arm kind, zestien lentes zo pril,

 

ach, wat lig je hier stil

 

langs de kant van de weg.

Copyright MCMLI by French Music - New York/Ed. Vianelly - Paris

Met welwillende toestemming van:

Editions Raoul Breton - Brussel

Intern. Music Cy - Amsterdam