Voor de overlevenden

[p. 35]

De Noordzee
(The Golden Vanity)

Daar zeilde op de Noordzee,
de Noordzee, wijd en koud,
een schip zo zwaar beladen
met 's werelds ijdel goud.
Daar kwam de Spanjaard dreigen
te roven ons het goud,
toen we voeren op de Noordzee,

Noordzee, Noordzee,

al op de Noordzee, wijd en koud.

't Was onze jongste makker,
een jongen, sterk en koen,
die sprak al tot den schipper:
‘Wat zult gij aan mij doen,
wanneer ik wil gaan zwemmen
en ginds het Spaans galjoen
doen zinken in de Noordzee,

Noordzee, Noordzee,

al in de Noordzee zinken doen?’

‘Ik zal u geven zilver,
een wapen en blazoen,
mijn eigea jonge dochter
zal ik u huwen doen,
wanneer gij wilt gaan zwemmen
en ginds het Spaans galjoen
doen zinken in de Noordzee,

Noordzee, Noordzee,

al in de Noordzee zinken doen.’

[p. 36]

 

De jongen bad de hemel,

 

sprong daarop overboord

 

en heeft in 's vijands scheepswand

 

drie gaten toen geboord,

 

en van de trotse Spanjaard

 

is nimmer meer gehoord,

 

op heel de wijde Noordzee,

 

Noordzee, Noordzee,

 

op heel de Noordzee meer gehoord.

 

 

 

Toen zwom hij moedig terug en

 

de mannen juichten luid,

 

maar onze schipper gaf hem

 

zijn dochter niet tot bruid.

 

Al smeekte ook de jongen:

 

‘Haalt mij het water uit!’

 

De schipper gaf de Noordzee,

 

Noordzee, Noordzee,

 

gaf hem de Noordzee als zijn bruid.

 

 

 

Toen zwom hij om het schip heen,

 

hij was zo koud en moe,

 

vol bitterheid en wanhoop

 

riep hij zijn makkers toe:

 

‘O, makkers haalt mij op, want

 

ik ben het zwemmen moe,

 

mij trekt de koude Noordzee,

 

Noordzee, Noordzee,

 

mij trekt de Noordzee naar zich toe!’

 

 

[p. 37]

 

Zijn makkers redden hem toen,

 

maar op het dek stierf hij,

 

na 't één, twee, drie, in Godsnaam,

 

dreef weg met het getij

 

de koene jonge zeeheld,

 

veel jonger nog dan wij,

 

en zonk toen in de Noordzee,

 

Noordzee, Noordzee,

 

en in de Noordzee weg zonk hij.

 

 

 

XVe eeuwse Engelse ballade