Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 13

5920. 1642 [oktober] 17. Aan [N. van Reigersberch].¹

1 Gedrukt Brandt-Cattenb., Leven II, p. 317-318. Mogelijk een fragment uit een niet teruggevonden nieuwsbrief aan Nicolaes van Reigersberch; vgl. no. 5921.

De brief, drie dagen daarna geschreven, begint aldus:

Dingsdag laatstleden heb ik den koning² gesproken te Fontainebleau, zijnde zijne Majesteit minder mager dan voor dezen. Ik heb zijne Majesteit gelukgewenscht over 't bekomen van Perpignan en Salze, en het verdrag gemaakt met de princen van Savoien, en verhaalt de behaalde voordeelen van de heeren Torstenson en Koningsmark,³ en aangedrongen de zaken van mevrouw de landgravinne, opdat hare Hoogheit tegen dezen winter mag worden behouden.⁴ De koning heeft de gelukwensching wel aangenomen, en zich verheugt in onzen voorspoet.

Mijnheer de kardinaal was daer mede gekomen, naar zijne gewoonte gedragen door twaalf persoonen over een brugge daartoe gemaakt en gebragt in het huis, de muuren daartoe zijnde gebroken. Hij komt nu weinig over landt, meest door de rivieren naar Parijs, is uit het bedde geweest, als hij den koning ontfing, gestut door twee manspersoonen, en terstont gaan zitten.⁵

2 Op dinsdag 14 oktober werd Grotius door de koning ontvangen.

3 De Zweedse bevelhebbers Lennart Torstensson en Hans Christoph, graaf van Königsmarck, die de afgelopen maanden tussen Oder en Weser verwarring hadden gezaaid onder de keizerlijken.

4 Het Hessische leger van graaf Caspar van Eberstein werd in het Nederrijnse gebied te veel aan zijn lot overgelaten. Naarstig werd gezocht naar goede winterkwartieren; vgl. de brief van landgravin Amalia Elisabeth van Hessen-Kassel aan Frederik Hendrik dd. 19/29 september 1642, in Archives d'Orange-Nassau, 2^me série IV, p. 77.

5 Koning en kardinaal ontmoetten elkaar op 13 oktober in het Hôtel d'Albret. Veel was veranderd sinds hun laatste onderhoud op 28 juni te Tarascon.