Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 10

4254. 1639 augustus 13. Aan N. van Reigersberch³.

Naar de wetten van 't Ryk van Duitslandt bezit niemant de hoedanigheit om over een Leger, dat aan het Duitsche Bondtgenootschap toekomt, het bevel te voeren, als een Keurvorst. Dit Leger is in eedt geweest van de vier Kreitzen, waar onder de Palts is, en is van myn Heer den Kancelier van Zweden⁴, als Opperbestierder van de zelve Kreitzen, gegeven aan Hartog Bernhard⁵ niet om de grenzen van Vrankryk uit te strekken, maar om de zaken van Duitslandt te herstellen. Ik meen ook, dat in het Leger daar goede genegentheit toe zal zyn. Zweden zal myns erachtens daar niet tegen hebben. Ik zal alles ondertasten by Engelandt en Vrankryk, en toonen oprechtelyk, dat ik een dienaar ben van den Palts, en een beminnaar van de vryheit van Duitslandt.

Zoo men meend my dienst te doen met my geld door Vrankryk te laten aanbieden, daar weet ik geen dank voor. 't Zyn maar vindingen om my in Zweden qualyk te stellen. Sunt munera in hamo⁶. Op dit heele stuk valt niets anders te zeggen dan invidiam placare paras virtute relicta? contemnere miser.⁷. Allen die Zweden oprechtelyk zullen dienen, zullen gelyke ondermyningen onderhevig zyn.

3 Gedrukt Brandt-Cattenb., Leven II, p. 223 en 226.

4 Axel Oxenstierna, Zweeds rijkskanselier.

5 Bernhard, hertog van Saksen-Weimar; hij was op 18 juli 1639 overleden.

6 Martialis Epigr. VI, 63. 5: ‘Munera magna tamen misit’. sed misit in hamo.

7 Horatius Sat. II, 3, 13-14.