Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 4

1557. 1630 november 10. Van M. Bernegger⁶.

Non est, vir maxime, ut importunitatem commendatitiarum mearum accuses, quod subinde tibi salutatores incommodos obtrudunt. Nam etsi nullus eos commendarem, venturi tamen et ambitiose tuum alloquium appetituri erant. Quin potius ἑλϰυστιϰὸν illud tuum accusa, quod ex orbe meliori nobiliora pectora et intelligentia tantorum virorum attrahere solet. Ex quorum numero hic etiam est Albertus Sebisius⁷

6 Copie Hamburg Staats- und Universitätsbibl., Supell. ep. (4^o) 31, 349 v. Gedrukt Grotii et Berneggeri Ep. mutuae, p. 40; gedeelt. gedrukt Reiffenscheid, Quellen I, p. 868. Beantw. d. n^o. 1611.

7 Albertus Sebisius (1610-1688), studeerde te Straatsburg bij Matthias Bernegger; op 21 februari 1633 werd hij onder de naam Albertus de Sebitz te Leiden ingeschreven. Na zijn

[p. 287]

⁷, nobilis Silesius, et, in quo ad conciliandum ei favorem tuum

7 filologische en mathematische studiën trad hij als ingenieur in krijgsdienst van zijn vaderstad Breslau.

[p. 287]

aliquid esse momenti crediderim, illius Opitii¹ tui vel nostri potius, et civis et amicus. Qualis is sit scribere nihil attinet; ipse se tibi pinget, si, quod obnixe rogo, propius ad familiaritatem aut certe notitiam eum admiseris. Hoc tantum dico, ingenium eius, si quid iudico, praestans in Iustino meo², non uno loco mihi profuisse idque subinde, quae mea ingenuitas est, in notis profiteor. Eius operis speciem, priora folia, proxime mittere sum ausus³ et nunc plura submitto, quotquot scilicet hactenus excusa sunt. Nam lento valde gradu procedo, cum aliae subinde curae et occupatiunculae studia interpellent. Impudentia fuerit insignis, abs Te publicis tanti momenti negotiis implicato petere, ut ista legere et sub censuram vocare velis. Quod si tamen ea, supra mei voti audaciam, obiter et conniventibus oculis inspicere dignareris, equidem valde mihi gratularer, si me non ipse quidem - nolim enim nimis in commoda publica peccare -, sed per filium⁴ saltem, tanti patris γνήσιον - vidi cum admiratione descripsique carmen eius Opitio inscriptum - certiorem faceres, quid in iis non dico probes, nam mihi ipsi, cum iam ut iudex, non ut autor ea lego, vix quicquam probatur, sed quid potissimum improbes: ut signatos a⁵ te scopulos, deinceps hoc cautius declinem. Quod beneficii conciliante te forsan etiam a magno illo Salmasio⁶ sperare licet, cui exemplar alterum per tuos reddi eundemque verbis meis quam observantissime salutari cures oro.

V. 10 Nov. 1630.

1 De dichter Martin Opitz (1597-1639).

2 Iustini in Historias Trogi Pompeii epitomarum editio nova, accurante Matthia Berneccero; zie n^o. 1523, p. 236 n. 4.

3 Zie n^o. 1523.

4 Cornelis; het bewuste gedicht heb ik niet gevonden; in Mart. Opitii Silvarvm libri III. Epigrammatvm liber vnvs. E Museio Bernhardi Gvilielmi Nüssleri. Francofvrti, Impensis Davidis Mulleri, Anno M.DC.XXXI, p. 18 vv. komt wel een gedicht voor Ad Cornelivm Grotivm Hvgonis F. vol vermaan en wijze lessen, gedateerd Lutetiae, Pr. Non. Quinctil. An. M.DC.XXX., waarop Cornelis' gedicht wellicht een antwoord is geweest.

5 De Hamburgse copie heeft hier - ten onrechte - de lezing ‘ad’.

6 De Franse filoloog Claudius Salmasius - de Saumaise - die in 1631 te Leiden benoemd werd.