Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 1

[p. 91]

107. 1607 Oct. 7. Van D. Baudius¹.

Κυριαϰὸς ἀνδρῶν οὐ ϰάϰιστος Βαύδιος,
γῶνι χαίρειν εὖ τε πράττειν Γρωτίῳ.
Secundus ille qui mihi cognatus est,
Ut scis, et aere dives olim, nec fide
Fuit minore: non Apostolicam fidem
Loquor, sed illam quam Cracharpages colunt.
Qui non adorant nec putant quenquam Deum,
Praeter Monetae numen et Plutum patrem.
Sed ut revertar ad Secundum Lussium,
Is est redactus pene nunc ad incitas.
Nam filius, quem sapere credebat pater
Plusquam Thaletem praedicant Milesium,
Bono Chremeti² iecit ingentem bolum,
Non alea, non Venere, non luxu gulae,
Sed credula spe captus indignis modis,
Ab inclyto nepote Vanderhagio.
Quo nemo tempestate nostra doctius
Corvos hiantes ludit et ductat dolis.
Ni Moucheronem forte compares planum
Isti tribuno vapulari³. Sed nimis
Longe petitis te moror sermonibus,
Venuste Groti. rem tibi paucis dabo.
Secundus ille dives olim nunc egens,
Reposcit aes quod mutuum dedit mihi,
Quum re fideque provocabat Attalum
Magnosque reges. et colore scilicet
Hoc utitur, quod ex relatu testium
Gravissimorum comperisse se refert
Mihi Euclionis⁴ esse thesauros domi,
Quos a Britanno Rege pro Poëmatis⁵
Velut e sepulcro aut promptuaria penu
Extenterarim, sed vafre celem malus
Ut creditores debito evertam meos.
Ridebis haec, an potius indignaberis?
Id iam mihi restabat Aedili novo
Praebere ludos, atque differri iocis
Per ora plebis. hoc tamen fruor lucro,
Quod et monarchas habeo debendi reos.

1 Gedrukt Baudii Epistolae p. 243; Baudii Poemata (1640) p. 149. De brief handelt over een schuld van Baudius aan zijn neef Secundus Lussius. Over die familieverhouding is mij niets bekend. Een brief aan Jacob Lussius te Amsterdam (in het register heet hij Isaac), in Baudius' Epistolae p. 121. In het Leidsche Album studiosorum komen twee Lussii voor: Isaacus 17 Sept. 1591, en Matthaeus 11 Dec. 1607; beide uit Dordrecht.

2 Chremes, de ‘senex’ in Terentius' Phormio en Heautontimorumenos.

3 Tribunus vapularis, Plautus, Pers. 22.

4 Euclio, de gierigaard in Plautus' Aulularia.

5 Gedichten aan Jacobus I in Baudius' Poemata (1640) p. 569 vv.

[p. 92]

 

Sed ista scire sacculus negat meus,

 

Qui cum Catullo plenus est araneis¹,

 

Nec in solutum spes inanes accipit

 

Danista, quod scis esse pessimum genus

 

Mortalium. sed unus e tota tribu

 

Seiunctus esse postulat Ferrerius

 

- χρὴ γὰρ Πλάτωνα δῖον ἐξαίρειν λόγου -

 

Pro quo mihi tot evocati milites,

 

Tot bella sunt pugnata, nec facti piget,

 

Tamen colonus carceris diu fuit,

 

Ut ipse nosti, et nunc abesse cogitur,

 

Aut exulare, ne figurate loquar.

 

Porro ede sodes, o Poëtarum decus,

 

Quid esse facto censeas opus mihi.

 

Quod si optionis indigere rem putas,

 

Nec explicare solus hanc litem potes,

 

Tibi advocandum suadeo Borelium

 

ὃς οἶδε πόλλα ϰαὶ παλαιὰ ϰαὶ μάλα

 

πλάχϑη, νόον τε ϰαὶ πόλεις ἀνδρῶν ἴδεν,

 

Ut quondam Ulysses ille Laerta satus,

 

Quem dia nobis mens Homeri protulit

 

Exemplar utile et salubre, quid queat

 

Virtus, sagaxque pectus haud cedens malis.

 

Huic fide, si quid rite curatum voles.

 

Nam Regis uti munere arbitri, foret

 

Nimis superbum, quanquam in aere sunt meo

 

Reges, nec amplis esse Satrapis minor

 

Te fretus audet gloriari Baudius.

 

Sed ille magnam qui regit Britanniam,

 

Ecquid videtur exsoluturus fidem?

 

Ecquid Dianae studia permittunt, uti

 

Phoebo vacare possit, et nostras velit

 

Respicere Musas? sic opinor, si studet

 

Famam tueri, qua per orbem clarus est.

 

Aiunt enim qui propius observant virum

 

Uno ore, nullum vivere in terris caput,

 

Quod largitatis laude conferri queat

 

Cum rege Iames, experiri gestio,

 

Rumorne mentiatur an verum ferat.

 

Barclaius² ille, cuius in sinum aureus

 

Defluxit imber testis haud inanis est

 

Quantopere Princeps ille literas amet

 

Et literatos, in quibus non infimum

 

Parare nomen tuque egoque possumus,

 

Ni vana me titillat assentatio,

1 Catullus XIII, 7.

2 John Barclay, 1582-1621, de schrijver van het Satyricon en de Argenis.

[p. 93]

 

Quae veritatis lumen obscurat solens.

 

Sed cur, quod ante deprecari coeperam,

 

Te taediosis demoror sermonibus?

 

Huc tota summa tendit, hoc in cardine

 

Fortunae spes opesque nostrae sunt sitae.

 

Secundus ut se comiter flecti sinat

 

Prece aut favore, ne petaces literas

 

Ad me remittat usque, donec in vado

 

Sit constituta lis Stapelionidae¹

 

Quod obtinere spero cis paucos dies.

 

Sic auguratur animus. interim iubet

 

Κυριαϰὸς ἀνδρῶν οὐ ϰάϰιστος Βαύδιος

 

Ὑγῶνα χαίρειν, πολλὰ ϰλαίειν Σϰώππιον.

VII Octobr. CIƆIƆCVII.

Haec sunt non nugae, non enim mortualia².

1 Over dit proces handelen de brieven van Baudius aan Henricus Stapelius, Epp. p. 374, 405, 406, 412, en die aan Servin, ib. p. 381.

2 Plautus, Asin. 808.