|
| |
| |
| |
De klagende quartel,
Van honger gestorven den 5. January 1666.
WIe klaeght van wreede Engelanders,
Van Roovers, Moorders? Ey wie anders
Als die, die my versmachten liet,
Van dorst, van honger en verdriet.
Ick, die wel eer op dorre Zanden,
Op Ackers en beploeghde Landen,
Omtrent de Duynkant en den Hoef,
Een blijde geest had, most soo droef
Mijn' vrijheyt en mijn leven enden.
Verrottingh moet die Netten schenden,
Die my verstrickten toen ick sat,
En sonder kommer 't lock-aes at.
Most ick om weynigh Hennip-zaden
Soo reuckeloos mijn self verraden?
Hoe dier stondt my die leckerny.
Ick, die te voren bly en vry
By nacht en dagh in 't Kooren waeckte,
De Reysers met mijn zangh vermaeckte,
Hoe quam ick dus in 't onderspit?
't Is waer, ick riep vast quick me dit:
Had ick mijn stem niet laren hooren,
'k Was, mogelijck noch niet verlooren:
Mijn stem, soud die dan d' oorsaeck zijn
Van soo veel ongemack en pijn?
O neen! dat men de Netten spanden,
Dat was om Joodsche leckertanden,
(Die 't Manna walghden) met mijn Vlees
Te vullen: Maer mijn bange vrees,
En hoop begon te Evenaren,
Om dat ick sagh mijn leven sparen,
| |
| |
En dat myn Vanger my verkocht,
En, die my kocht tot Hooren brocht.
Daer wierd ick in een kouw gesloten,
Daer ick myn hooft gingh stucken stooten,
Om dat ick in de ruyme lucht
Niet komen kond. Myn Pluyme-vlucht
Kond my voortaen niet meerder baten,
Ick most myn lyf en vryheyt laten
Voor hem, die my met spys en dranck
Besorghde, dat ick ook met danck,
Door klanck myn 's stems, in weynigh weecken,
Zoo veel ick kond, heb vergeleecken:
Maer toen de Zon wat lager liep,
En ick geen meer om eten riep,
Toen wierd ick oock wel haest vergeten,
En kreegh soo op myn tydt geen eten;
Soo dat ick dickwils dagh op dagh
Myn leegh-gemaeckte eet back sagh:
En eyndelyck, door 't lange wachten,
Van enckel honger most versmachten.
'k Was immers sulcken straf niet waert.
Had ghy myn 't leven maer gespaert,
Soo langh de Son het Hemel-teecken
Des middel-lyns quam door te breecken,
Dan had ghy weêr van my gehadt
Kom quick me dit, kom quick me dat.
Maer nu, als nu de Son komt reysen:
Wie sal u sulcken danck bewysen?
't Kond zyn, dat een van myn geslacht,
In 't selfde lyden wierd gebracht,
Laet die dan meerder gonsf verwerven,
En niet, als my, van honger sterven:
Want anders mocht het Pluym-gediert,
Dat door en om den Hemel swiert,
U wreedt, ja noch voor wreeder schelden
Als ghy van Eng'landt eens vertelden:
| |
| |
Te weten, dat die Koningh wreed
En ongenadigh, sterven deed,
Die hem, in noodt, de trouwste waren,
En volghden hem haest door de Baren,
Als hy van 't Schevelinger Strandt,
Voer na sijn Kroon, en Throon, en Landt:
Is 't wreed? gelyck men 't wreed moet noemen;
Dat men d' onnoos'len gaet verdoemen
In Kerckers: en haer dan niet geeft
Den stock des Broodts, daer 't al by leeft:
Soo wilt uw fouten dus vergoeden,
Laet Vogels los, of wiltse voeden;
Want d' arme Beesjes sitten vast
Haer selfs genoegh tot overlast:
Kan u haer zangh dan niet betalen,
Soo laetse selven spyse halen.
|
|
Auteursrechtvrij