|
| |
Afscheydt,
Aen M.V.
MArgarietje, ryck van gaven,
Doen tot aen de Sterren draven,
Op de vleugels van de Faem.
Ick, die ryck ben in gebreecken,
Arm in deughden, neem de eer
Om u noch eens aen te spreecken,
Eensjes segh ick, sonder meer.
'k Heb, toen uw bevalligheden
My verlockten, met bescheyt,
Dickwils uwe stoep betreden,
Die ick ongemeen beminde.
Daer te soecken, dies ick vaeck
Dus, alsoeckend', quam te vinde
Dat ick socht tot myn vermaeck.
'k Waende doe dat op der Aerde,
Tusschen Zuyd' en Noorder As,
| |
| |
Niemandt was, wiens luk in waerde
By het myn' te schatten was;
Want uw soet geselschap teelden
My een Hemel vol playsier,
Uw gelaet een ziel vol weelden,
Uw gesicht een borst vol vyer.
Dit deê my uw' deughden prysen,
Dichten, op verscheyden wysen,
Deuntjes van gemene stof.
'k Meende dit sou eeuwigh duren,
'k Docht op geen verand'ringh: maer
Na 't verloop van weynigh uren
Wierd ick juyst wat aêrs gewaer.
'k Sagh het luck, daer ick van roemde,
Schoon 't een schoone opgangh nam,
Als een Hof-çieraet dat Bloemde,
Weêr verwelcke op sijn stam.
Want ick vond uw deur gesloten,
Bey uw' ooren toe-gestopt,
Klopt ick aen 't was doove noten,
Voor een doofmans deur geklopt.
Socht ick u, ick socht al suchtend',
Sagh ick u, ick sagh verdriet,
Vond ick u, ick vond u vluchtend',
Was ick by u, 't duerde niet.
Somma, alles was verloren,
Wat ick deê of had gedaen;
Ick, die onlanghs van te voren
Liever was, most leyder gaen.
'k Haelde hondert duysent dingen
Over hoop, en peynsde vast
Waer uyt dees' veranderingen
Oorspronck namen. Maer wat was 't?
't Scheen onmoog'lyck om te weten,
| |
| |
't Was een diepte sonder grondt;
't Was een lenghte daer myn meten,
Hoe ick mat, geen end aen vondt:
't Was een steyl gebouwde Gevel,
Die my schaduw scheen te bien
Voor het Son-licht: 't was een nevel
Daer ick niet door heen kon sien.
Achter na begon 't te schimm'ren,
't Klaerden op, ick sagh 'er deur,
'k Sagh als doe myn licht betimm'ren
Wiens habijt en pronck-gewaden
Tuyghden van sijn groote Goedt,
En wiens woorden, en wiens daden
Vloeyden uyt een reyn gemoedt.
Doe begon ick op te schrand'ren,
'k Heb myn slapent breyn onthult,
'k Leyd de schult geen meer op and'ren,
Maer ick gaf my selfs de schult.
Foey, ick heb my selfs bedrogen,
(Sprack ick doe) want ick heb meê
Hooger als ick mocht gevlogen,
Lyck de Grieckse Vlieger deê.
'k wou een held're Son genaecken,
Die voor my onnaeckbaer waer;
'k Wou myn krachten vluchtigh maecken,
Maer myn onmacht woegh te swaer;
'k Wou yet ongemeens beminnen,
Door een redenloose lust.
En aldus steld' ick myn sinnen
Voor een kleyne tydt gerust.
Nu, daer na ben ick gekomen,
Om het gene dat myn handt
U uyt vriendtschap had benomen
Weêr te brengen; maer 't verstant
| |
| |
Daer ghy Pallas voor doet swichten,
(Schoon haer wysheyt dapper woegh)
Stutten my in dese plichten,
Mits ick doe niet waerdt genoegh
Wierd geacht om u te spreecken,
Of soo ick u spreecken mocht,
Toonde ghy terstont een teecken,
Dat het u onnoodigh docht
Om my daer weêr toe te wennen,
Nu ghy my te waerdigh zyt,
Dat ick garen wil bekennen,
Want als ick uw' eygenschappen
Vind ick my noch meerder trappen
Onder u als ick hier tel.
Ick ben kleyn, in naem en daden,
Ick ben om myn staet te smaden,
Uwe staet gelyck een Boom,
Die in hoogheyt is gereson.
Daerom segh ick wel te reght,
Ghy in alles uyt-gelesen,
Ick in alles byster slecht.
Myne deughden alsoo veel,
Als de Sterren haer verheffen
Boven eenigh Aerdts Juweel.
Uwe wysheyt weeght de myne
Soo veel over in gewicht,
Als de gulde Son in 't schyne,
Overweeght het Kaersse-licht.
Tusschen uw' en myne reden
Is soo veel verscheydenheyt,
Als de Werelt-kloot beneden
| |
| |
't Hemels blauw gewelfsel leydt.
Uwe schoonheyt doet my blycken
Dat by my geen schoonheyt is,
Als het licht by duysternis.
Uw' bevalligheyt in wesen
Scheelt soo veel by myn gelaet,
Als het Gout, dat noyt volpresen
Is, het stof te boven te gaet.
En soo alle and're stucken,
Daer ick niet bequaem toe ben,
Om na waerheyt uyt te drucken,
Door myn krachteloose pen.
Nu soo kan ick dan bespeuren,
Dat ick dingen heb bestaen,
Die men selden siet gebeuren,
Of in haer begin vergaen.
'k Heb u menighmael verhindert,
'k Heb uw' waerdigheyt vermindert!
Doch uw' eer bleef onbesmet.
'k Heb somtyts, als and're aten,
U met myn besoeck gequelt:
'k Heb u door myn lebbigh praten
Al te veel aen 't hooft gelelt,
'k Heb u dikwils op gehouwen,
Om haer rust te soecken: trouwen
't Is my nu van herten leet.
'k Wenschte wel van uwent wegen,
Dat soo grooten misverstant
Noyt had in myn sin gelegen,
Maer my selven troost ick; want
't Is een teecken dat de liefde
Meester van myn kennis was,
| |
| |
Liefde die myn hert doorgriefde,
Daer geen liefde quam te pas.
't Zy dan soo, daer is misdreven,
'k Laed de schult daer van op myn,
't Hapert nu maer aen 't vergeven'
Daerom bid ick (magh het zyn?)
Datje 't op myn botheyt leggen,
Siet, dan kan ick met fatsoen,
Als de kleyne Kinders, seggen,
Och! ick sal het geen meer doen.
|
|
Auteursrechtvrij