Het nieuwe Hoornse speel-werck

Floriaens minne-klacht Aen Amaril.

Stemme: Het was een Herderinne stout, &c.

O Juyst volmaeckte Amaril,

Gebiedsteresse van myn wil,

Ick buygh my voor uw' voetjes neêr,

Wilt my soo waerdigh achten,
Ick bid u doet my doch de eer,
En luystert na mijn klachten.

't Is nu ontrent twee Jaer geleên

Dat ick my d' eerste reys verscheen,

[p. 117]

 

En hebbe sint die tijdt mijn Vee

 

Ontrent het uw' gaen weyden,

 

Nu ver, en dan weêr dicht by Steê,

 

In groene Klaver-weyden.

3

Ick heb, wanneer den Wollif loert,

 

Die menigh Schaep ten Bos-waert voert,

 

Soo wel voor 't uw' als 't mijn' gewaeckt

 

Op dat ghy sonder vreesen,

 

Ter plaetse daer ghy u vermaeckt,

 

Mocht wel en lustigh wesen.

4

Ick heb u steets, uyt al mijn' kracht,

 

Gedient, soo wel by dagh als nacht:

 

En als ghy hier of elders waert,

 

(Ey wilt 'er aen gedencken)

 

Uw' Schaepjes by elckaêr vergaert,

 

En neffens mijn' doen drencken.

5

'k Heb alles t' uwen nut gekeert,

 

En nimmermeer ten loon begeert,

 

(Het is soo luttel als het kan)

 

Dan slechts een eenigh kusje:

 

Ey schoone Veldt-Nymph, moet ick dan

 

Voldoen dat lieve lusje?

 

Amaril.

6

Al 't geen dat ghy, ô Floriaen,

 

Seght dat ghy voor my hebt gedaen,

 

Is uyt uw eygen wil geschiedt,

 

't Wierdt u niet geboden:

 

En oock in 't kort, ick acht het niet,

 

Ghy praet hier met de dooden.

7

'k Ben aen den moedigen Zeleen

 

Verbonden, door mijn eygen reên,

 

Hem min ick en geen Mannen meer,

 

Uw' moeyten is verloren,

 

Gaet deur en keer vry nimmer weêr,

 

Ick sal u niet verhooren.

[p. 118]

 

Floriaen.

8

Gaet heen, gaet heen, lichtvaerde Vrouw,

 

Zijt ghy soo trouw'loos en ontrouw,

 

Soo weet dat ick u minder acht

 

Als ick u plagh te minnen:

 

Nu merck ick eerst dat Vrouw-geslacht

 

Lichtvaerdigh is van sinnen.

9

Ghy Jonghmans, die genegen zijt,

 

Om aen een Maeght in uwe tijdt

 

Uw liefd' en alles wat ghy hebt,

 

Wil-vaerdigh op te dragen,

 

Siet dat ghy geen verkeerden schept

 

En meê als ick moet klagen.

 

 

 

J. Zoutman