Het nieuwe Hoornse speel-werck

[p. 110]

Minne-dichten.

[p. 111]

Leanders Minne-suchten, uyt-geboesemt tegen Amarillis straf heyt.

Toon: Laura sat lest aen een Beeck.

AMaril, nu sien ick, dat

Het geval in alle dinge,

Met het drayen van een Radt,

Speelt haer Rol: maer sonderlinge
Speur ick wat veranderinge
Dat 'er schuylen in de Min,
Die myn heden openbaren;
Mits ick nu, daer Roosjes waren,
Niet als scharpe prickels vin.

Want de deur, waer deur wel eer.

My een Hemel wierd' ontsloten,
Dient, nu toe-gesloten, weer
Om myn hert van vreught t' ontblooten:
Maer moet ick myn schenen stooten,
Soo segh eens, waerom geschiedt
Dit? ick denck 't is door 't behagen,
Datje nu hebt in myn klagen,
Of hoort ghy myn klachten niet?

Segh, ô Amaril! wat werdt

Dan van u soo in gesopen,
Datje dus u hert verhart?
Ach! ick mach wel gaen, en hopen
Dat u hert hier na oock open
Zyn sal, als g' uw' deur ontsluyt,
Op dat ghy toch eens bewogen
Werdt tot innerlyck medoogen,
Door myn droevigh klaegh-geluyt.

[p. 112]

Toon: O schoone Personagie.

ALs ick onlanghs most missen

Het stralend' licht uyt uw' vergode oogen,

Met wat al duysternissen

Van na-gedacht' wierd' doe myn ziel betogen!

Maer Amaril,

Myn trouwe wil

Bleeck noch, als ick myn gangen
Daer na eens stelden,
Om u in d' open Velden
Weêr te vangen.

Ick quam daer ghy voor desen

Wel placht te zyn, maer heb u niet vernomen,
Dies ick met hoop' en vreesen
Beladen bleef, tot ghy daer zyt gekomen:

Maer, wat een klucht!

Uw' komst en vlucht

Op eene tydt geschieden;

En als ghy vluchten,

Soo volghden u myn suchten

Daer ghy vlieden.

Kan dan, ô Herderinne,

Myn naer gesucht, en eyndeloose klachten,
Uw' hart verharde sinne
Noch niet bewegen? of alsoo versachten,

Dat ghy eens siet

Op myn verdriet,

En al te bitter lyen?

Soo sal ick klagen,

Tot dat de doodt myn dagen

Af sal suyen.

[p. 113]

Toon: Ey! schoone Nymph, &c.

IS dit het loon voor al myn trouwe daden,

En gadeloose Min,

Die ick bewees, op hoop van uw' genaden,

Trouw'loose Herderin?
Dat ghy, helaes! veroorsaeckt soo veel rampen,
Omtrent myn noyt bevleckte jeught,
Waer meé ick nu, ontbloot van vreught,
Moet droevigh kampen.

Ick, die uw' eer, of kuysheyt, noyt belaeghden,

Maer heb, in tegendeel.
Gestadigh soght hoe ick u best behaeghden,
Word' nu (soo 't schynt) geheel
Verlaten, ach! dewyl myn licht verduystert,
Door hem, die na 't gemoedt wel ryck
Is, maer voor al in 't uyterlyck
Myn glans ontluystert.

Doch, schoon ick merck dat ghy myn soeckt te haten,

En Coridon bemint,
'k Sal echter niet (ô Amaril) na-laten,
(Die aenhoudt die verwint)
Om in myn Min stantvastigh te volherden;
Op hoop dat ick, in dit geval,
Voor 't lest noch van den Hemel sal
Begunstight werden.

Toon: Verdwaelde Koninginne.

DAer gaet ghy weder henen,

O snoode Amaril!

Zyt ghy dan als de stenen,

Of is uw' hert soo kil
Als ysigh Snee,

[p. 114]

 

Dat al myn wee,

 

En ramp niet kan verwinnen,

 

Op uw' verwoet

 

En wreet gemoet,

 

En afgekeerde sinnen?

 

Ick meend' het was gewonnen,

 

Ja al myn druck verdween,

 

Wanneer het licht der Sonnen

 

Uw 's voorhoofts myn bescheen;

 

Het Pluym-gediert'

 

Dat tierelierd',

 

En scheen met myn vol weelden

 

Maer ach! 't was schyn,

 

En waen, die myn

 

Soo maer een weynigh streelden.

 

'k Sie Daphne weêr herleven

 

In uw' verdoolde vlucht,

 

Waerom myn suchten sweven

 

Gestadigh door de Lucht:

 

Maer waerde Maeght,

 

Seit wie u jaeght,

 

En wilt het vluchten staecken;

 

Op dat my toch

 

In 't eynde noch

 

Uw' weêr-min magh genaecken.

Toon: Mocht ick, ô Swaentje, &c.

GHy vliedt, ô Amaril, door het betrachten

Van my t' ontschuylen, wel uyt myn gesicht,

Maer nimmermeer vliedt gy uyt myn gedachten,

Dewijl my de Min en Vriendtschap verplicht
Om u te vervolgen met stadige vlijt,
Op hoop van uw' sinnen noch metter tijdt
Te winnen, bysonder als ick een reys
Al uwe uytmuntende gaven bepeys.

[p. 115]

 

Uw' deugt, uw' schoonheyt, uw' wijsheyt, uw' reden,

 

Uw' goetheyt, uw' soetheyt, uw' heusch gelaet,

 

Uw' yver, uw' gauw'heyt, uw' deftige zeden,

 

En al wat natuer u in volle maet

 

Soo mild, en soo rijckelijck heeft vergunt,

 

Dat ghy by andere Nymphjes uytmunt,

 

Als eertijdts de Jacht Godinne Diaen

 

By haer Gesellinnetjes heeft gedaen.

 

Maer laci! hier door gevoel ick de plagen,

 

Waer meê Prometheus wierde geplaeght,

 

Als hy die straffen rechtvaerdigh most dragen:

 

Maer ick ontschuldigh, ô suyvere Maeght!

 

Want siet, mijn liefde, die dagelijcks groeyt,

 

Wordt door uw' afgunst soo dapper besnoeyt,

 

Dat ick nu voor eeuwigh moet quynen gaen,

 

En eyndelyck smelten in al 't getraen.

Toon: De Liefde voort-gebraght.

ACh! nu is al mijn hoop

En yd'le waen verdwenen,

Mijn troost is op de loop,

Mijn vreught heeft uyt-geschenen;
Soo dat mijn sinnen nu
In wanhoop moeten swerven,
Uyt oorsaeck dat ick u,
O Amaril, moet derven,
Moet derven, moet derven, moet derven,

Verharde Harderin,

Uw' snoode da'en betoonen
Wat trouw'loosheden in
Uw' valsche inborst woonen;
Ick docht dat mijn gesucht
U eenmael sou bekoren,
Maer nu ghy voor my vlucht,
Is al mijn moet verloren,
Verloren, verloren, verloren.

[p. 116]

 

O Goden! zynd'er oyt

 

Wel trouwelooser daden

 

Gesien als dees'? ach! noyt

 

Verwachten ick soo quaden

 

Ramp van u. Amaril,

 

Kan ick dan niet verwerven

 

By u? soo moet, en wil,

 

En sal ick quynend' sterven,

 

'k Sal sterven! 'k sal sterven! 'k sal sterven!

 

 

 

Een Minnares verhaest de doodt,

 

Haer's Minnaers, als sy, sondernoodt,

 

Gedurigh van en voor hem wijckt;

 

Gelijck uyt dese Deuntjes blijckt.