|
| |
Het Graf mijn 's Moeders geopent
Den 1. Martij Anno 1666.
SEstien Jaer en seven weecken
Waren, ruym, voor-by gestreecken,
Dat men, na mijn Moeders doodt,
Van haer Graf, wiens koude benen
Ick nauw sien kond sonder wenen;
Want die my, wel eer, soo teêr
Had gekoestert lach daer neêr:
Nevens stanck, en aerd', en wormen,
Die haer koud gebeent' bestormen.
'k Nam haer hooft eens in mijn handt,
Woon-plaats, docht ick daer 't verstant,
My ten goede, eertijdts woonde:
Dat my menighmael verschoonde;
Wanneer ick mijn Kind're plicht
Niets te wel had uyt-gericht.
'k Sach, en kond, die Grijse hairen,
Die met haer begraven waren:
'k Sagh, met een ontstelde geest,
't Hooft behairt, maer gantsch ontvleest.
'k Sagh eens na die holle gaten,
Daer wel eer de oogen saten:
Oogen, die soo menig' traen
Uyt haer woon-plaets lieten gaen!
| |
| |
'k Sagh voor oogen holle winckels,
'k Sagh in 't graf verdorde schinckels,
'k Sach, die aengename mondt,
Daer ick tongh noch spraeck in vond.
'k Vond 'er tanden sonder lippen,
'k Vond voor 't vleesch de Wormkens hippen,
'k Vond 'er dat het Graf, en d' Aerd
Niets van 't wesen had gespaert.
't Hert, der Ingewanden-Koningh?
Was vertrocken uyt sijn woningh,
Want daer 't van te voren was
Vond men nu maer Aerd' en Asch.
't Borst-been, daer die suyv're Vlessen
Stonden, om mijn dorst te lessen,
Toen ick noch een suyg'lingh waer,
Over ses-en-dertigh Jaer,
Was vervallen en verdwenen;
Vorders Ribb' en Rugge-benen
Socht de Graver uyt het Zant,
En hy steld'se my ter handt.
Ick, en mijn beminde Broeder
Sagen daer ons' doode Moeder:
Met heel' and're oogen aen
Als eens Nero heeft gedaen.
'k Nam eens 't grootste been in handen;
Dat de knie van 't heup been spanden,
't Eenemael van 't vleesch ontbloot,
Ach! dacht ick, dit was die schoot,
Die ick nimmer sal vergeten,
Daer ick soo sacht heb geseten:
Als ick maer het minste sprack;
'k Sach oock na die waerde panden;
Na die armen, na die handen:
Maer ick vondse meê, och laes!
| |
| |
Heel verkeert tot Wormen-aes.
'k Docht hoe dickwils quam ick loopen,
En vond hand' en armen open,
Daer meê sy my sonderlingh
Moederlijck en wel ontfingh;
'k Docht, die handen die gedurigh
Altijdt waren even vurigh:
Om te doen 't geen 't Huys-gesin
Eerlijck streckten tot gewin,
Die soo dickwils by haer leven
Waren in 't gebedt verheven:
Leggen daer nu af-geslooft,
Van haer luyster gantsch berooft.
Soo was 't oock met been' en voeten
Die men uyt de Aerd' moest wroeten:
Soud men sien hoe yder lagh,
't Quam al stucks-wijs voor den dagh:
Elcken beentje was verscheyen,
't Geen my schier bewoogh tot schreyen,
Soo 'k niet hooger had gesien;
Dat het eenmael soud geschien:
Dat Godt die gescheyden beenen
Weêr eens heerlijck sal vereenen:
En dan voeren op de Throon
Van sijn wel-beminde Soon.
Daer de ziel alreê verblijdt,, is,
En bevrijdt van alle strijdt,, is.
Daerse dan in volle vreught,
(Als het lichaem eens verjeught,
Als een Arent, die sijn vlercken
Uytspreydt, en de plaets gaet mercken.
Daer hy altijdt vreught geniet
En geen ouderdom meer siet)
Nevens alle sael'ge vromen,
Eens te samen sullen komen:
| |
| |
En als dan Godts heerlijckheyt
Prijsen tot in eeuwigheyt.
Dan sal Godt, die natte oogen
Al de tranen af gaen droogen,
En ververschen 't aengesicht:
Als het morgen-zonne licht.
Dan, soo sullen al de ooren
Zeraphijnen stemmen hooren:
Die soo menighmael Godts Woordt
Vlijtigh hebben aengehoort.
Krijghs-alarm, noch Moordt-trompetten
Sullen daer geen vreught beletten,
't Is een Woningh daer de Vreed
Altijdt heeft een vaste steed.
Daer sal mondt, noch tongh, noch lippen
d' Alderminste sucht ontslippen,
Daer sal vreught de volheyt zijn.
Sieckte, ongemack of pijn:
Sullen hooft, noch handt verswacken:
Neen, men sal daer Palme-tacken
Voeren; tot een teecken, dat
Yder groen blijft als een bladt.
't Graf mach naer en ys'lijck lijcken:
't Sal nochtans eens moeten wijcken;
En weêr overgeven, 't geen
Dat het maer wat had te leen.
Christus sal sijn' heyl'gen vinden
Tot aen 't eynde der vier winden:
Als dat laetst' Bazuyns-geluyt
Klincken sal ten Hemel uyt:
Godts beloften moeten volgen,
Al was 't lichaem in-geswolgen,
Of door 't vyer tot asch verteert,
Ja selfs weêr tot niet gekeert,
Of in 't diepst' der Zee gesoncken:
Die 't ons eenmael heeft geschoncken,
| |
| |
Is oock machtigh, dat hy weêr
Brenght te voorschijn, tot fijn eer.
't Wijl ons Godt dan sal verwecken:
Soo kan 't Graf ons maer verstrecken
Voor een slaep-plaets daer na nacht
Wordt een blijde dagh verwacht.
Geeft dan Heere, als ick sterve:
Dat ick uwe gunst verwerve.
En als ick hier na verrijs,
Dat ick u dan eeuwigh prijs.
|
|
Auteursrechtvrij