Het nieuwe Hoornse speel-werck

Op 't eerste gehoor van 't nieuwe speel-werck.

1. Zangh.

IS de Lucht met Nachtegalen

Deur en weder deur bezaeyt,

Nu de avondt-son zyn stralen

Langhs het Aerdtryck henen spraeyt,

Daer de soete Beesjes hupp'len,

Onbekommert, fris en gauw,

Versch gelaeft door Zilv're drupp'len

[p. 21]

 

Van een ongemene dauw?

 

Of zyn 't heyl'ge dienstb're Geesten,

 

Neêr-gedaelt tot aen het stof,

 

Om de vreught der sael'ge Feesten,

 

Die men viert in 't Hemels Hof,

 

Aen 't geslacht der stervelingen

 

Uyt te beelden, door 't gehoor

 

Van dat noyt gehoorde singen?

 

Och! wat is 't, dat oog' en oor',

 

Die ons vaeck wat nieuws ontdecken,

 

Dus geweldigh komt te trecken?

1. Tegen-zangh.

't IS de Wit, die nu zyn lusten

d' Eerste-mael na dat de moet

Schier verkoelde door het rusten,

Met het Nieuwe Speel-werck boet,

Eer de dagh begint te duyst'ren,

Die te met na 't Westen kruyt:

Gun wat stilte, laet ons luyst'ren

Na dat langh verwacht geluyt,

Dat de sinnen doet verrucken

Buyten sich, en voert de Geest,

Schoon wy voor de doodt niet bucken,

Opwaerts, daer men 't Bruylofts-feest

Van de Eng'len viert, die even,

Als 't verstant na boven sweeft,

Ons blymoedigh tegen-streven;

Wyl het Aerdtsch aen d' Aerde kleeft,

Om de ooren door het spelen
Slechts van buyten wat te strelen.

[p. 22]

2. Zangh.

STapt men soo, met vlugge schreden,

Langhs de trappen van 't gehoor,

Uyt een dal vol moey'lyckheden,

Tot in 't hoog' en heyligh Koor,

Daer men dus, als op-getogen,

Met een voorsmaeck van het geen,

Dat noyt sterff'lyck mensch met oogen

Sach of sien sal, hier beneên,

Zich vermaeckt, na langh verlangen?

(Och! hoe snackt men na wat soets!)

Toef dan Phoebus, schort uw gangen,

Of ren oostwaerts met uw Koets,

Dat we door de duysternissen,

Die ons nad'ren, tegens danck,

Dat vermaeck'lyck soet niet missen

Eer men sat is. Och! de klanck

Swicht en swyght, en stort ons weder
In een vreughdeloosheyt neder.

2. Tegen-zangh.

AL wat dierbaer is op Aerde,

Cier'lyck, aengenaem en soet,

Hoe oock 't zy, verliest zyn waerde

Door te grooten overvloet.

't Missen port ons tot begeren:

Weynigh tevens doet de lust,

Als op nieuw, gestaegh vermeeren,

Daar te veel de graeghte blust.

Zoo dan, schoon het Speel-werck heden

Ons de volheyt wat te vroegh

Schynt te weyg'ren, 't heeft zyn reden,

[p. 23]

 

't Was voor dees' tydt spels genoegh.

 

Laet ons met de rest wat borgen,

 

Wyl de nacht voor handen staet,

 

Slaep gerust en sonder sorgen,

 

Tot de naeste dageraet;

 

't Klocke-spel, bereyt tot waecken,

 

Zal ons vrolyck wacker maecken.

Toe-zangh.

SOo gaen ziel en lichaem beyde

Dan te Bruyloft, doch verscheyde,

Niet in wesen, maer in wys:

d' Een' allene met gedachten
Van de vreught, die wy verwachten

In het Hemels Paradys.

't Ander metter daedt door 't hooren
Van het geen, dat reets de ooren

Tracht te vullen met de smaeck

Van een aengenaem vermaeck,

Op-gedischt door leck're klancken,
Daer wy, die 't ons schaft, voor dancken.

C.G.K.