De lofzangen Israels, waar onder de Heere woont, zynde eenige geestelijke liederen (deel 1)
(1752)–Jacob Groenewegen–
Auteursrechtvrij
[pagina 79]
| |
Stem: Augustinus ging eens ziften.26ste Lied1.
Zoete banden die my binden,
Aan des Heeren lieve Volk,
Wis zy zijn mijn herte vrinden,
Hare taal mijn herte tolk;
’T zijn de kindere van mijn vader,
En van ’t zelfde huysgezin,
Wy bestaan malkander nader,
Als de bant van aardse min,
2.
Ag hoe kan ’t mijn hert vervoeren,
Als dat volk aan my verhaalt,
Waar gevallen zijn de snoeren,
En hoe ’t herte onbepaalt,
Aan den Heere is gebonden,
Hoeze omhelsde ’t Gode Lam,
Tot verzoening van de zonden,
Hoe dat Iezus ’t herte nam.
| |
[pagina 80]
| |
3.
Iuyst mijn eyge herte taale,
Spraken zy met zoete toon,
Als dat volk my ging verhaale,
Hoe zy met Gods eyge Zoon,
In een zalige oudertrouwe,
Zijn vereenigt na den geest,
Als zyn bruyd en egte vrouwe,
Nu en namaals aldermeest.
4.
Onuytsprekelijke banden,
Eenen geest en een van zin,
Al was ’t volk van verre landen,
’t Herte smolt dog zamen in,
Elk verhaalt zijn weg en zaken,
Hoe hem Iezus is ontmoet,
Ondertusschen ziet gy blaken,
Hunne ziel in liefde zoet.
5.
’T zelfde werk en ’t zelfde leven,
Was ’er dikwils omgegaan,
Even als ’t my was gegeven,
Dit deet my verwondert staan,
Zegge ’k ben met ’s Heeren kinderen,
Een van weg en een van hert,
Dit deed ongeloof verminderen,
En het stilde myne smert.
6.
Sprake zy hoe gans verlooren,
Elk zijn arme ziel zag staan,
Onder zonde vloek en tooren,
Alzoo was ’t ook my gegaan,
| |
[pagina 81]
| |
Was het datze my verhaalde,
Hoeze arm en aan het ent
Kwamen, doeze God bepaalde,
Dit was my niet onbekent.
7.
Was het datze my vertelde,
Hoe dat alle hoop verdween,
Watze my ook hier van melde,
’t Kwam zoo innig over een:
Spraken zy hoe datze zagen,
Iezus was alleen van doen,
Om de Godheid te behagen,
In zijn bloed tot ziels rantzoen.
8.
Riepen zy met heylig beven,
Geef my Iezus of ik sterf,
Iezus is mijn ziele leeven,
Buyten Iezus het verderf,
Was hun bidden roepen weenen,
Om die eenige toeverlaat,
Was om Iezus al het steenen,
Dat was uyt mijn hert gepraat.
9.
Alderhande ziele standen,
Was my dat volk gemeen,
’t Ware altemale banden,
Die de herte bond in een,
Klaagde zy van diep elende,
Angst en smert en ziele nood,
Dit en was geen onbekende,
Taal al was mijn ziele dood.
| |
[pagina 82]
| |
10.
En wat zag ik eene schoonheyd,
In het egte volk van ’t Lam,
Die op hun zoo klaar ten toon leyd,
Dit my ook het herte nam,
’K zag met Goddelyke stralen,
’t Kostelyke Gode-beeld,
My niet mogelijk af te malen,
Zoo als ’t in hun wezen speeld.
11.
’t Schone beeld van heyligheden,
Straalde van hun wezen of,
’t Nieuwe schepzel had zijn leden,
Dit was regt tot ’s Heeren lof,
’t zugte klagen weenen schreyen,
Dat men daar om Iezus doet,
En den zang der maagden reyen,
Alles was my even zoet.
12.
’T was een volk het wist te binden,
d’Allerhoogste met gewelt,
Dwongen God en bleven vrinden,
O hoe was dat volk gesteld:
Ia de Koning was gebonden,
Op zijn schoone galerey,
En van liefde zelfs verslonden,
Dit was wonderlijk voor my.
13.
Wonder leefde zy in vrede,
Dat was zoet en aangenaam,
Vol van enkel liefelijkheden,
| |
[pagina 83]
| |
O hoe smelt dat hert te zaam,
T’zame diende zy den Heere,
Een van hert en een van weg,
O hoe zoet is dat verkeren,
Daar geen aanstoot nederleg.
14.
Dit’s mijn hoop en mijn vertrouwe,
Dat ik met Messias bruyd,
Eeuwig zonder druk of rouwe,
Leeven zal eeuw in eeuw uyt:
Als dat volk uyt alle taalen,
Vrygekogte van Gods Zoon,
Eeuwig zullen zegenpralen,
Met het Lam op zijnen throon.
15.
Eeuwig zullen triumpheeren,
Verre boven zon en maan,
Eeuwig zal ik daar verkeeren,
In de rey der zalige staan:
Zou ik dan dat volk verlaten,
Daar ik met haar eens genood,
’t Eeuwig wandelen langs de straten,
Van den Hemel na de dood.
|
|