Kent uw dichters!

[p. 180]

Karel Wasch.
De vogel.

Eenzaam op onbewogen tak,
Hoog tegen spiegelblauwe lucht,
Rust gij - o vogel - van uw verre vlucht
En fluit....

Gij geeft den éénen, aangehouden toon,
Der serafijnen veêlen, die gij hebt aanhoord
De begeleiding van des Meesters noodend woord,
Als hij van d' eigen, licht-doorvloten woon,
Den ingewijden d'eindelijke poort
Ontsluit.

'k Vest op u 't oog begeering-strak
Tot blauwe klaarheid blindt mijn blik,
Duizlend doorvaart mij helle schrik:
Ben ik alléén?
Ik ween.

Doch door der tranen sluieren daagt
Een nieuw gezicht in kristallijnen pracht:
Van tempel, die den blauwen koepel draagt,
De zuilenwacht.

Een schaduw neigt zich over mijn gelaat
Doch vliet in stil en alverpurend licht:
Donkre Madonna's blondverheerlijkt aangezicht
In altaarglanzing voor mij staat....

Ik kniel en bid en word verhoord?
Een laatste vogeljubel treft mijn oor
IJl-hoog begint der serafijnen koor....

Een witte glorie is om ons gebreid,
De Meester zendt door blauwe oneindigheid
Zijn gouden woord.

Uit: ‘Gedichten’.

C.A. Mees, Santpoort.