Kent uw dichters!

[p. 130]

Jan Prins.
(C.L. Schepp).
Het geurige veld.

Amangkoe Rat heeft meer dan dertig jaren
in 't oude rijk Mataram geregeerd,
en meer dan onder Soeltan Ageng waren
in list en lust zijn Machtigen volleerd.

Meer nog dan in zijn vaders wreede tijden
lag zwart gebrek in 't leeggeroofde veld.
Dood en verwoesting, vuur en zwaard verspreidden
zijn trotschen naam in daden van geweld.

Totdat hij, zat van zinnen, in het slijten
van ledige uren zijn voldoening vond:
Amangkoe Rat, de Keizer, dreef zijn geiten
over de pleinen van den Kraton rond.

Toen, in zijn ouderdom, kwamen de dagen
van tegenspoed, de dagen van gevaar:
zijn Huis verdeeld, zijn Oversten verslagen
van angst en afschuw zijn gedachten zwaar.

't Verraad sloop rond. De Madoereesche benden
drongen tot in zijn open hofstad door.
Amangkoe Rat, de Keizer der Ellende,
werd als het wild, de jagers op zijn spoor.

Hij vluchtte, - maar 't vermoeide leven kwijnde
in 't lijf, waarvoor hij zwervend toevlucht zocht.
Toen vroeg de vorst alleen, dat na zijn einde
een geurig veld zijn lijk ontvangen mocht.

[p. 131]

 

Hij stierf. En door zijn enkele getrouwen

 

werd aan den uitgesproken wensch voldaan.

 

Nu brengen op zijn graf bedroefde vrouwen

 

haar wierook en haar wilde bloemen aan.

 

 

 

Kinderen spelen er, bejaarde wijzen

 

zoeken den boom, die van den heuvel helt

 

en schaduw schenkt, - en vrome pelgrims reizen

 

eerbiedig naar het zoet geurende veld.

Uit: ‘Tochten’.

W. Versluys, Amsterdam.