Kent uw dichters!

[p. 60]

Chr. de Graaff.
Vervulling.

Hoe kon zij 't hart zoo blindlings toevertrouwen
En op een hand, die achteloos wou streelen,
De teedre adel van haar handen vouwen,
Maar in een glimlach al haar angst verhelen?

Lag in zijn oogen niet de smaad te aanschouwen
Dat hij haar willig vond als een der velen;
Wat zocht hij anders dan zijn trots, naar vrouwen
Neerbuigend om met eigen gloed te spelen?

Hoe is dan plotseling tusschen hen beiden
Die sidderende vreugd tot stand gekomen?
Heeft hij haar lippen onverhoeds genomen,
Gaven haar oogen hem een vrijgeleide,
Of waren het de tranen, die zij schreide
Om een vervulling, schooner dan haar droomen?

Uit: ‘Alleenspraak’.

De Gemeenschap, Utrecht.