Aan den verlaten vijver

[p. 22]

Jean Moréas.

Eens dat ik aan uw voeten zat
- Gij streeldet mij het willig haar -
En ik des avonds schoonheid mat
Aan 't duistren van uw oogenpaar,
Las hij met helder, dageklaar
Geluid, dat ik nu nog bewaar
Als zilveren erinnringsschat,
Wat verzen uit een boekje, dat
Een Fransche Griek geschreven had.

Verdwaasd, stout liedje, dat met zon
En leven een uitbundig-blij
En dartel-lachend spel begon,
Als jonge menschen in de Mei.
- O, waarom, kindje, lachtet gij?....
O, waarom ging uw handgevlei
Niet van mij héén; en waarom kon
'k Niet weenen, toen 'k die weemoed won
Dien de avond om het leven spon....?