Nederlandsche gezangen

[p. 21]

Aan Nederland.

Zou U, ô Neêrland, dat wel eer

Voor uw ontzaglijk Krijgsgeweer

Den stoutsten Vorst deedt beeven!

Zou U, die waar ge uw Vlag liet zien,

U zaagt vereeren - hulde biên,

Uw oude moed begeeven.

[p. 22]

 

Hoe! is mijn Neêrland dan ontaard?

 

Of is dit zalig oord van de Aard'

 

Gesmakt in 's Afgronds kolken?

 

Of is de Belg de Belg niet meer?

 

Verzaakt hij Vrijheid- deugd en eer!

 

Strekt hij ten spot der volken?

 

 

 

Neen! Neêrland is tot nog op de Aard;

 

De Belg, is van geen Belg ontaard;

 

Maar voelt zig overheeren:

 

Een hand, die streelt, maar ketens smeedt,

 

Wankt, - is tot zijn verderf gereed,

 

Poogt al zijn heil te weeren.

[p. 23]

 

Dan hoé zij werkt - vertraagt of woedt,

 

De Burger wapent zich vol moed!

 

De Kindren grijpen klingen!

 

De Zuigling lacht om 't schittrend staal.

 

Men hoort de Vrouwen heldentaal,

 

Bij 't schomlend wiegje zingen.

 

 

 

De Vaderlandsche Jufferschap

 

Beloont met lonkjes, - handgeklap

 

Hem, die zich Vrij durft noemen;

 

Terwijl 't een' Slaaf vermeidt en vliedt,

 

Veragtlijk op zijn daaden ziet,

 

Zijn lage ziel blijft doemen. -

[p. 24]

 

Tirannen valt op Neêrland aan,

 

Plant hier Uw trotsche Zegevaen,

 

Maakt ons tot Slaaf - Slavinnen;

 

Maar schoon zich alle hulp onttoog,

 

De hoop het bange hart ontvloog,

 

God, - zal ons doen verwinnen!