heilige wet, die hem hoe langer hoe onrechtvaardiger voorkwam.
Hij had Druiltje nog uitgelachen, toen deze hem meedeelde, wat dokter had verteld, toen hij met Teun op reis was. Die dokter was een slimmerd. Verraad je makkers niet, maar als ik het noodig vind, dan wel; dat was zijn bedoeling geweest.
Maar Druiltje had het hoofd geschud. Met zijn verstand had hij er niet bij gekund. Er met Henk over redeneeren? Hij had het niet geprobeerd, maar hij had het daarbinnen gevoeld.
Toen had de Blikke hem uitgelachen?
En nu?
De letters van zijn wonderspreuk werden kleiner, al kleiner en eindelijk kon hij ze niet meer zien.
Hij moest zijn makkers spreken. Hun zou hij alles vertellen.
En den volgenden Zondag trokken ze de stad uit, om geheime zaken te bespreken.
In het open veld hielden ze raad, beneden aan den dijk.
't Was, of de natuur hen te hulp kwam. Geen regenvlagen of stormwind, die hen verjoeg, maar een vriendelijk Februari-zonnetje, dat de winterkou wilde verdrijven en hoop gaf op nieuw leven.
Ook Jan was aanwezig.
Eerst had hij zich willen onttrekken, maar mee moest hij, gebukt onder zijn verkeerde daad, gedwongen door zijn makkers, zijn rechters.
Auteursrecht onbekend
HENK voelde zich diep ongelukkig. Bij niemand kon hij zijn hart uitstorten. Als een molensteen drukte het geheim hem neer. Op school zoowel als bij het spel was hij afgetrokken. Of meester hem al aanmoedigde bij het antwoord, dat hem in de keel bleef steken, of zijn makkers hem soms ruw verweten, dat hij hun spel bedierf, het hielp niets. - Steeds verzonk hij weer in een toestand van droomend zoeken naar een oplossing. Altijd weer kwam hem dat vreeselijke weten voor den geest, dat weten zonder te kunnen, zonder te mogen zeggen.
