Petra op kostschool

[p. 85]

13

Petra en Peter volgen bijzonder omzichtig de slaapwandelende juffrouw Bleek.

Het blijkt dat juffrouw Bleek het gebouw verlaat.

Zij schuift de grendels van de zware voordeur en trekt die open.

Behoedzaam sluit zij de deur achter zich.

Even later trekken Petra en Peter met vereende krachten de zware deur open.

Zij volgen juffrouw Bleek over het grasveld.

‘Wat gaat dat mens toch doen?’ vraagt Petra zich af.

‘Wij volgen!’ zegt Peter kortaf. ‘En straks brengen wij verslag uit aan Sjonnie, maar... wij houden juffrouw Bleek in de gaten!’

Juffrouw Bleek stevent op de plaatselijke supermarkt af. De supermarkt is even voorbij de tramhalte waar zij die dag allemaal op de tram zijn gestapt.

Juffrouw Bleek gaat aan de deur van de supermarkt staan morrelen.

‘Dat mens is gek!’ giechelt Petra. ‘Zo kun je nooit naar binnen. Die deur is op slot!’

‘Dat weet zij niet,’ fluistert Peter. ‘Zij slaapwandelt!’

Juffrouw Bleek kijkt zoekend rond.

‘Zij zoekt iets!’ fluistert Petra.

Juffrouw Bleek schijnt gevonden te hebben wat zij zocht. Zij bukt zich.

‘Oh!’ zegt Petra ingehouden. ‘Zij heeft een steen in haar hand!’

[p. 86]

‘Zij wil...’ begint Peter.

Hij kan zijn zin niet meer afmaken.

Juffrouw Bleek haalt uit en slingert de steen door de grote etalageruit van de supermarkt.

Rinkelend gaat de grote spiegelruit aan diggelen.

Juffrouw Bleek lijkt haar werk met grote tevredenheid te bekijken.

Voorzichtig stapt zij, glassplinters ontwijkend, de etalage in en grijpt daar een grote boodschappentas die er stond uitgestald.

Met die boodschappentas gaat zij de supermarkt binnen.

Met kloppende harten houden Petra en Peter de wacht.

‘Zullen we ook naar binnen gaan?’ stelt Peter voor.

‘Ik ben me daar niet gek,’ zegt Petra.

‘Joh, doe niet zo flauw!’

‘Als de politie komt!’

‘Tja, de politie,’ mompelt Peter.

Petra heeft goed nagedacht.

Omwonenden hebben het glasgerinkel gehoord en de politie opgebeld.

Een witte politiewagen met blauw zwaailicht nadert en stopt voor de supermarkt, vlak voor de gebroken ruit.

Twee agenten stappen uit en turen naar binnen.

Nog geen twee tellen later verschijnt juffrouw Bleek in de etalage. Haar boodschappentas zit boordevol.

De agenten nemen direct de boodschappentas over.

Terwijl de ene agent juffrouw Bleek vastgrijpt en met haar praat, haalt de andere de boodschappentas leeg.

Peter schiet in de lach.

‘Zie je dat?’ vraagt hij.

‘Allemaal wekkers,’ lacht Petra.

‘Ik denk dat die verloofde van juffrouw Bleek een horloge-

[p. 87]

zaak wil beginnen,’ zegt Peter peinzend. ‘En de beginvoorraad stelen ze. Horloges, wekkers, kettingen, armbanden, ringen...’

‘Maar de verloving is uit...’ fluistert Petra.

Juffrouw Bleek wordt door de agenten naar de politiewagen gebracht.

Zij stapt in.

De portieren slaan dicht.

‘Ze is gearresteerd!’ roept Petra uit.

‘Dat mag niet!’ schreeuwt Peter. ‘Wij moesten haar bewaken!’

Peter rent naar de politiewagen toe.

De politiewagen zet zich in beweging.

‘Halt!’ schreeuwt Peter naar de politiewagen.

‘Stop!’ roept Petra naar Peter.

Peter bedenkt zich niet lang.

Hij werpt zich voor de politiewagen.

Languit ligt hij op de straat.

‘O, o!’ gilt Petra. ‘Peter!’

Dan sluit Petra haar ogen.

Zij verwacht nu dat Peter door de politiewagen overreden zal worden. Zo snel kan de auto nooit stoppen.

Gierend schuiven de banden van de wagen over de straatstenen.

Enkele centimeters van Peter vandaan komt de auto tot stilstand.

‘Peter!’ gilt Petra.

Zij rent naar Peter toe die nog steeds op straat ligt.

‘Een jongen!’ roept een van de agenten die is uitgestapt.

‘Gewond?’ vraagt de andere agent met zijn hoofd uit het portierraampje.

‘Laat mij er maar uit!’ gilt juffrouw Bleek.

[p. 88]

[p. 89]

‘U blijft binnen, dame!’ zegt de agent achter het stuur. Peter krabbelt overeind.

‘Wat bezielt je?’ vraagt de agent.

‘Het is een vergissing!’ hijgt Peter.

‘Wat is een vergissing? Dat je onder de auto loopt? Ja, zo iets is bijna altijd een vergissing,’ zegt de agent.

‘Neenee, die juffrouw die jullie in de wagen hebben.’

‘De juffrouw?’ vraagt de agent verbaasd.

‘Ja, wij moesten haar bewaken.’

‘Bewaken?’

‘Zij mocht geen domme dingen doen!’

‘Aha!’ roept de agent uit. ‘Maar zij deed toch domme dingen. Dus... jullie horen bij haar? Dan zijn jullie ook gearresteerd!’

‘De juffrouw heeft een gevoelig verlies geleden,’ zegt Peter. ‘Zij is de kluts kwijt. Zij weet niet meer wat zij doet. Wij dachten dat zij slaapwandelde, maar zij wandelde niet slaap, zij wandelde gewoon.’

‘Wat doen we, Piet?’ vraagt de agent aan zijn collega achter het stuur. ‘Nemen we hen ook mee?’

‘Natuurlijk. Laat de commissaris het maar uitzoeken!’

Petra en Peter worden bij juffrouw Bleek in de politieauto gepropt.

Een kwartier later staan ze voor commissaris Hageman die uit zijn bed is gebeld.

‘Nachtelijke diefstal!’ roept commissaris Hageman, terwijl hij de slaap uit zijn ogen wrijft. ‘Op heterdaad betrapt!’

De commissaris wijst naar een cel.

Zo, die zaak is afgedaan, hij kan weer naar bed.

Een van de agenten treedt naar voren.

‘Hier is een misverstand in het spel, commissaris Hageman,’ zegt hij. ‘Deze juffrouw heeft ingebroken door middel van

[p. 90]

een steen die zij door een spiegelruit wierp, maar deze kinderen hebben daar niets mee te maken. Deze jongen en dit meisje beweren alleen dat ze op de juffrouw moesten passen.’

‘De zaak is toch duidelijk!’ roept commissaris Hageman uit. ‘Die kinderen stonden op de uitkijk!’

‘We stonden niet op de uitkijk, commissaris,’ zegt Petra zacht. ‘Wij moesten op juffrouw Bleek passen.’

‘Bleek?’ vraagt de commissaris. ‘Heet zij Bleek?’

‘Ja, Bleek!’ bevestigt Petra.

De commissaris maakt een aantekening.

‘Dit is toch te ingewikkeld om 's nachts te behandelen,’ zegt hij. ‘Schade toebrengen aan winkels en dan te voorschijn komen met een tas vol wekkers. Een ordinaire diefstal, met twee kinderen op de uitkijk.’

‘Geen ordinaire diefstal, commissaris,’ zegt een van de agenten, ‘als u mij toestaat dat op te merken. Wie steelt er nu een tas vol wekkers? Als er een wekker in had gezeten, een pak koffie, een pak suiker, een pakje thee, een pak griesmeel, een pak rijst, een pot jam, een blikje soep, dan was het een ordinaire diefstal geweest, maar hier zit meer achter...’ ‘We beginnen een zaak...’ zegt juffrouw Bleek toonloos.

Peter kijkt Petra triomfantelijk aan.

‘Wat is er met die juffrouw?’ vraagt de commissaris plotseling. ‘Is zij uit een inrichting ontsnapt?’

‘Zo zou u het kunnen noemen, commissaris,’ zegt Petra. ‘Wij moesten op haar letten. Wij bewaakten haar. Zij is afkomstig uit Instituut Levensvreugd.’

‘Wat een lol zullen ze daar dan met die wekkers hebben,’ zegt de commissaris.

Hij kijkt Peter, Petra en juffrouw Bleek afwisselend peinzend aan.

[p. 91]

‘Goed,’ zegt hij dan. ‘Jullie brengen de nacht door in een celletje. Morgen komen we eens een kijkje nemen op dat instituut. Ik ben benieuwd hoe het daar met de levensvreugd gesteld is.’

Petra en Peter worden elk naar een cel gebracht, evenals juffrouw Bleek die ook een cel krijgt toegewezen.

Ze doen geen oog dicht. De nacht duurt eindeloos.

De volgende morgen staren Petra en Peter met blauwe kringen om hun ogen naar de agent die hen uit de cel laat en een kroes thee geeft.

‘De auto staat klaar!’ horen ze even later.

De commissaris zit persoonlijk in de auto.

Juffrouw Bleek zit achterin de auto en lijkt nog te slapen.

Juffrouw Kwiel doet de deur van het instituut voor hen open. Zij kijkt eerst verbaasd en dan verschrikt.

‘De politie?’ vraagt zij.

‘Wij stellen een onderzoek in,’ zegt commissaris Hageman. ‘Gaat u maar eens opzij!’

Juffrouw Kwiel doet een pas zijwaarts.

Met grote maaiende stappen loopt commissaris Hageman de lange gang in.