|
| |
Het darde bedryf.
Polimia, Sidion, Octavia.
VAer voort, mijn ziel verlangt naer 't ende van uw reên?
'K weet nauwlijx of ick slaep, of waeckend ben.
Is harder als het hart van Albás wrede Koning,
Ja Polinesso vint met Philon geen verschooning,
Noch Arthabasus voor de droevige Vorstin,
O snoode zijt gy niet, die uw stantvaste min
Zoo eerloos hebt verschopt? is dit de telg gesprooten
Uyt Koning Abradaet, wiens overwaerde looten
| |
| |
Zijn jammerlijck geschent? haer Circes toovertael
Ontluysterde de glans van mijne zegen prael
Niet als zy zwoer de Vorst getrouw te zijn in liefde
Al eer dat schoonheyts pijl dit oorlogs hart doorgriefde.
d'Ontstelde Koningh brult als een getergde Leeuw,
Met razerny verzelt, waer zagh men droever eeuw
Als dees vertoonen, daer de Koningin moet lijden
Onschuldig, wijl de Vorst medoogen stelt ter zijden,
Aen Philon hy gebied, wiens stael noch is bemorst
Van Prins Albandors bloet te stooten in de borst
Van Alcinea, tot verlichtingh zijnder smarte,
Mijn wraeck zal zijn voldaen, als ghy my toont het harte
Van die mijn ziel en hart bedroeft maeckt tot de doot
Dat haer en rots verplet, of stale klingh doorstoot.
Ga Philon gy zult voort die Tooveres vermoorden,
Dees droeve reên Princes, mijn droeve ziel aenhoorden
Onluckige Princes, rampzaligh Konings kint,
Dus van uw Vorst gehaet, en t'onrecht hoe verblint
Heeft u het ongeval dit ziels verderf beschooren,
Uw uchtend gloor en glans voor 't daghlicht is verlooren,
Octavia had ick gevolgt uw wijzen raet
'k Had afkeert van 't Rijck de minne nijt, en haet.
De Koning neergezet, en nu, ô al te wreede,
Lichtvaerde Klarimeen, vleckt gy de Zuyverheden
Van Alcinea door uw schelmery, de aerd
Zijt ghy trouwlooze mensch nu, noch voor nimmer waerd,
Had ick zijn list ontdeckt, 'k deed wel.
Vergeefs, voorzichtigheyt moet hier een uytkoms banen
Tot heyl van de Vorstin, zie nu met Argus toe,
| |
| |
't Gevaer steeckt vol gevaer.
Wat middel, waer, en hoe?
Dat wy ons in dit bosch tot dat zy koomt verbergen,
Wy waeren lijvenloos, wat magh uw raet my vergen?
Princes wy zijn niet veer,
Maer naderen de plaets al waer de glans, en eer
Van Alcinea zal verwekken, en verdooven.
Het schijnt dat God Jupijn 't gewelt het hooft houd boven,
En d'eed'le deucht verdruckt, en laet ten prooy der doot,
Maer 't zy dan zoo als 't is, noyt Philons kling doorstoot
De droeve Koningin, 'k zal my daer tegen zetten
Als ick als een heldin die wreetheyt derf beletten.
Binnen en voort weer uyt.
Alcinea, Philon, Polimia, Sidion, Octavia.
ZEgh Philon is 't noch ver daer hem mijn lief onthoud?
Wy nad'ren al Vorstin, zoo gy mijn woort vertrouwt.
Hoe zal mijn Koning nu zijne Koningin onthahalen?
Gelijck hy is gewoon te doen naer 't zegenpralen.
Zult gy dan gaen ter doot als een onnoozel lam?
‘Zult gy uw harte bloet aen d'over wrede vlam
Op off'ren? is 't begin het ende van uw leven?
Koomt gy op zulck een klip te stooten, en te sneven?
Wee 't Rijck dat een Vorstin vermoort, doch buyten schult.
| |
| |
Daer leeft geen blijder mensch als ick, nu 'k zie vervult
De tijt, dat ick mijn vreucht vol blijdschap zal beoogen,
Mijn ziel is tot haer ziel verheucht voort uytgevloogen,
Vrind Philon zijn wy haeft daer my de Vorst verwacht?
Doorluchte Koningin dat ick u heb gebracht
Hier in dit dichte bosch, heeft my uw Heer geboden,
Op halstraf hy gebiet u door dit stael te dooden.
Zijn gramschap eyst uw hart, het welck mijn hart ontroert,
Elendige waer toe heeft minlust u vervoert
Dat gy, helaes! door my het leven moet verliezen,
Rampzalige, wat raet, wat uytvlucht zal die kiezen
Die van de doot benart, geen hulp, noch uytkomst ziet?
Wiens Rijx troon is omheynt van ziel, en harts verdriet?
Boert gy met uw Vorstin? ga voor, ick zal u volgen.
Geen Athos brant zoo fel als Karismont verbolgen
Van dulle gramschap is, Ach! dat het boerten waer,
Zoo leefden ick gerust, gy buy ten lijfs gevaer.
Laet af dees zotte reên, den Koning moght u hooren.
‘Kan Alcinea, wel gaen door dees hand verlooren.
O neen; ô ja! ô neen! ô ja! wel aen 't moet zijn,’
Het is de Vorst zijn wil.
Koom eyndigt dan zijn pijn,
Doorstoot zijn Gemalin, zoo leeft hy buyten vreezen,
Doch! zoo gy veynst, laet af van veynzen.
Philon treck zijn degen, om de Koningin te door stooten.
| |
| |
Uw veynzery die is belach'lijck, laet ons gaen,
Zijn wil moet zijn voldaen.
Verschoon ick u zoo zal zijn wreetheydt Philon dooden.
Pol. ontdeckt haer.
Eerlooze mensch laet af, laet af ô wrede, en snoode
Ontrouwe moordenaer, verrader, die zijn hant
Aen zijn Vorstin derft slaen, vreest gy geen straf, noch schant?
Zo vreest die 't ongelijck zal van dees droeve wreecken,
Zoo gy haer borst doorstoot zult ghy uw zelfs door steecken.
Het is uyt 's Vorsten naem, benart my niet, laet af.
Onnoozelen verwoed te stooten in het graf;
ô Philon, kan natuur voor nimmermeer gehengen,
U zelfs zoud gy hier door te los om 't leven brengen,
Een Koningin te doôn heeft voeten in de aerd.
Onkuysche dartelheydt dees smaed'bre doot u baert.
Voorzightige Princes, zijn eygen bloet te vergen,
Tot bloetschandt is de Goôn, natuur, en hemel tergen.
Wat hoor ick hemel? ach! waer wilt nu met my heen?
Vervloeckte Klarimeen, poogt gy de zuyverheen
Van Alcinea door uw list te smetten, wreede;
Wat heeft mijn kuysche ziel van u al leets geleeden?
Gedoogt den donder-God, dien God-vergeeten mensch,
Zal 't hem dan altijt gaen naer lust, naer wil, naer wensch?
Heet dit zijn Koning gaen op 't prachtighste begroeten?
Koom Philon moort my vry, ick wil gewilligh boeten
De schult van 's Konings broêr.
Uw onschult baert de tijt,
Niet my alleen, maer zelfs Octavia, gy zijt
| |
| |
In uw stantvastigheydt een parel der Albanen.
Stort geen meer oogen nat, droogh af uw bracke tranen.
Hier geld geen veynzery, veel minder loogentael,
Weerstreeft geen Konings wil, noch dit getergde stael,
De Prins die is te vroom om aen zulck quaet te dencken,
De Vorst voorzichtigh, dies wilt beyder eer niet krencken,
De gloor van een Monarch heel lichtelijck verdooft.
Een eerelooze Prins wiens schennis dat berooft
Gansch Alba van haer glans, den Koning gaet verlooren
Zo ver zijn wreetheydt derft verstooten zonder hooten;
Zijn kuysche Gemalin, mijn vrind hy is verleyt,
Wie dat voorzichtigh gaet in halsrecht, altijt pleyt
Voor een ontschuldige, erbarmt u om mijn smeecken,
En wilt dit grimmigh stael weer in haer schede steecken,
Vergiet geen bloet van die men plots ten Rijck uytstoot
Een die verstooten leeft, leeft Philon, levend doot.
Gehoorzaemt uw Vorstin, wilt op mijn raet vertrouwen,
Want moortlust wroeging baert, en wroeging na berouwen,
Den hemel zal in 't kort door wonderlijck besluyt
Zelfs Alcineás zaeck rechtvaerdigh voeren uyt.
Zijn Majesteyt die raest als dul, en onverduldigh.
Gy zijt zoo wel aen haer, als hem uw leven schuldigh,
Verschoon ick de Vorstin, wat raet voor Philon dan?
Een oprecht hart is noyt vervaert voor een tyran.
Mijn hart verflauwt, mijn hant die weygert oock het dooden.
Vaer voort! ick ben bereyt, volbrengh mijn liefs geboden,
Zoo langh ick adem schep, gedoogh ick dit geenzins.
| |
| |
Wat werckt verblinde min, in een misleyde Prins,
De doot mijn toevlucht is, mijn luckstar is verdweenen,
De glans van Alba is op 't heerlijckst uytgescheenen,
Waer wacht gy na? vaer voort, moort uwe Koningin,
Wel hoe weerhoud gy 't stael? wat 's dit?
Des Koninghs hart gedruckt, dan 't in uw hart zou dringen,
Ick ben de doot getroost.
Men kan de ziel niet dwingen,
Ick sterf veel liever zelfs, dan ick uw borst doorstoot.
Stantvaste Kuysheydt vreest, ô Philon voor geen doot,
Vergeefs op kuysheydts klip verwoede stormen razen,
Noyt zal Prins Klarimeen dees dapp're ziel verbazen,
Mijn fier gemoed verwind de vrees; schrick, anghst, en zorgh.
Ick blijf uw toeverlaet, de Koningin u borgh.
Vorst Karismont wil dat ick hem haer hart zal geven.
Verban dees yd'le vrees, wijl hier is stracx om 't leven
Een bosch-zwijn omgebracht, doorziet daer in elx deel,
Het harte van dat dier, of mensch verscheelt niet veel,
Ick sta om deze reên verzet, en opgetoogen?
't Is reed'lijck dat de mensch is met de mensch bewoogen.
Het moorden moort de ziel, en pijnigt het gemoed.
Ick hoor gerucht, 't is best dat gy u boschwaerd spoet.
Verschuyl u by 't geboomt, gins hoor ick deerlijck steenen.
Verschuylen haet.
| |
| |
Klarimeen.
WAer bergh ick my van angst, waer vlucht ick veylig heenen, aen?
Nu dat de wroegingh my na 't bosch dryft herwaerts
't Is Klarimeen wiens list zoo eerloos dorst verraên
d'Albaensche Koningin, zoo hoor ick yder momp'len,
Ach! Alcinea!ach! 'k heb my te los doen stromp'len
In het vervaerlijck hol van minne-nijt, helaes!
Wat onder-aerds gebergt vergunt aen my een plaets?
Daer ick in eenzaemheydt dit leven magh verslijten.
Het tongeloosgeboomt mijn wreetheydt koomt verwijten,
Albaensche Burgery, vervloeckt Prins Klarimeen,
Mijn dartelheydt verdoemt, want gy hebt meer als reên,
Door my heeft Philon haer doorstooten met zijn degen,
Rampzalig mensch, kost u een tranen vloet bewegen,
O neen! want in dees borst een wrede Tyger woont,
Ick heb ô goôn, mijn broer te schandelijck gehoont,
Ontzinnige, spreeck op; waer waeren uwe zinnen,
Dat gy woud minnen, die gy niet vermogt teminneen?
Ick haest my of ick noch de dootslagh kost verhoên,
Het knagende gemoed 't bevreesde hart doet voên
Dees zorgen. Hemel! ay wilt hier een uytkomst schaffen,
Of my elendige met uwe weerwraeck straffen.
't Is Klarimeen schreeuwt elck, die Albas Koningin
Verdaght maeck by de Vorst door zijn onkuysche min,
't Is Klarimeen die als een God wou 't Rijck regeeren,
Gekroonde doen als eer Sesostris deed verneeren,
Die zelfs in 't voetzant viel.
| |
| |
Philon, Klarimeen, Sisiont.
Hebt gy d'Albaensche Zon,
Die broeder Karismont bestraelde met haer stralen,
Door uw vervloeckt geweer naer Lethe heen doen dalen?
Ick heb gelijck gy ziet dit stael geverft in 't bloet.
Wegh, waer zijt gy opgevoed
Dat gy de Kuysheydt moort
De Vorst heeft zulx gebooden,
'k Heb tegens wil, en danck de Kuysheydt moeten dooden.
Kl. valt in flaatwte.
Hoe! Alcinea doot? Ach Philon! ach! ick sterf.
De Prins bezwijmt, 't gelaet verschiet haer kleur, en verf.
Help Philon, help, 't is tijt.
Dat waên vol ydelheydt weet een tyran te dwingen,
Zijn Hoogheydt die bedaert, hy schept zijn adem weer.
Hoe Alcinea doot? leeft de Vorstin niet meer?
Toent it Prins een gomt Koffertje daer im het hart leyt besloeten.
Zulcx kan dees koffer, en 't vermoorde hart getuybuygen gen.
Wegh laet het my niet zien, waer voor dat ick moet
Heel schaemteloos, zijt gy in het barbaers gewest
By 't ondier opgevoed? 'k zal u gelijck de pest,
Of Nubiaensche Leeuw, in eeuwigheden schuwen.
Want die uw wreetheyt ziet, zal voor mijn wreetheydt gruwen.
't Is wonder dat Iupijn zijn blixem u niet slaet,
Barbaer, hoe dorst uw hant door't stael de levens draet
| |
| |
Van Alcinea de Vorstin, verwoed af korten,
Al d'ongevallen op my teffens needer storten?
Wel aen Tyran, dit stael zal braecken doen de ziel
Uyt uw Tyrannisch lijf, want mijne ziel verviel
In d'alderzwaerste elend, toen ick haer aen dorst klagen
Dat Alcinea haer niet eerlijck had gedragen,
In wien den hemel schiep een goddelijcke deucht,
Vrint Philon gy zijt vry, ick draegh de schult, verheucht
Uom mijn ongeval, wie Konincklijcke zielen
Door overstrengh gewelt ter aerde neer doet knielen
Stort zelver in zijn graf, haer wraeck die staet aen my.
Weerhoud hem Sidion, ick neem de vlucht.
Phi Binnen.
Mijn Prins wat zal dit zijn? ick bid u wilt bedaren.
Hoe! ziet gy daer de geest niet om ons heene waren?
Verbergh u, naeck doch niet de schaduw der Vorstin.
Drie zijn ter neer gevelt door geylheyts drift. O min
Die mijne ziel vermoort, gy hebt my schelms geprickelt,
De grootste van dit Rijck, in 't grootste quaet gewickelt.
Waer is de liefde die een Koning draegt zijn vrouw?
Waer is de broeder zucht, oprechte liefde, en trouw?
Waer is gehoorzaemheydt van trouwe onderdanen?
Vervlogen. Nu de Vorst zijn heyl-loos stael derft banen
In Koninginne bloet, het water, lucht, en aerd,
Vuur, dwangh, en toornigheydt, zijn met 't gewelt vervaert
Voor my, die van natuur, en deuchden ben verbastert:
Albanen gy hebt recht dat gy my snoode lastert,
Noemt my geen broeder meer van Koning Karismont,
Het midpunt trilt, en beeft, dees yzer harde gront
| |
| |
Spat wijd van een, helaes! onluckige Vorstinne,
Toen 't stael drongh door uw borst, toen voelden ick 't hier binnen,
Apol bezweeck van angst in 't zelvige oogenblick,
Zijn glans verduysterde en zidderde van schrick,
Doe ghy Onnoozele in d'Eliseesche velden,
De lang verstorvenen uw droeve doot quaemt melden,
Geen Ister, noch Eufraet my reynigt van dees smet,
Dat Atlas my verdelgh, dat Pelion my plet,
En Ossa heel verniel, kom blixem wilt my zengen,
Dat my den Nijl verdrenck, of Pontus laet gehengen,
Dat ick als Icarus stort neder uyt de lucht,
Dat d'aerd dit lijf verzwelgh, zo zal men klacht, noch zucht
Van my rampzalige, in 't machtigh Alba hooren.
Na 'k aen de reden hoor heeft hy 't verstant verlooren.
Wel Sidion gaet u mijn droef heydt niet aen 't hart?
Voelt gy niet 't geen ick voel?
Verzelt met razerny, geween, en droevigh klagen,
Als een verduldige, verduldigh helpen dragen,
Ick waer geluckigh dat my Taurus plettent 't hooft.
Het stael,'t welck heeft verdooft
De Koningin haer glans, zal Karismont verdelgen,
Eerst Klarimeen, wel aen, laet d'aerd zijn bloet verzwelgen,
Zoo raeckt hy in der yl na d'onderste Jupijn,
De Prins van Acheron, daer mach hy Koning zijn,
Rand Sidion voor zijn zelfs aen.
O Alcinea laet dees arm mijn wensch volvoeren,
Mijn Heer wat zal dit zijn? laet af.
| |
| |
Gerechte wanhoop? ach! 'k zie voor mijn ziel geen rust,
Voor 's Konings levens lamp is door dit stael geblust,
Een die zijn bed-vriendin dorst Goddeloos verademen,
Wie Alcinea kent zal op haer deughden roemen:
Dies moet hy voort van kant.
Help Philon! Philon help!
Hou vast ick kom terstont.
Eer ick mijn droef heydt stelp,
Moet ik uw harte bloet, bloetdorstige doen stroomen,
Verrader, zegh waer toe is Klarimeen gekomen,
Door uw vervloekte moort? Tyran gy komt van pas,
Voort geeft my uw geweer, op dat ick in de plas
Van 't tygeraerdigh bloet mach deze handen wassen,
Hoe! vlucht ghy? neen! hou stant, ick zal u toch verrassen,
Vlucht vry na Flegeton, dat nare duyst're rijck,
'k Ben snelder dan de wint, wat mensch is mijns gelijck?
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij