Erato

omhelst van verscheyde minne-deuntjes, sangh-rijmpjes ende nieu-quelige veersjens

[p. 213]

Pigmalions vvensch.

Stemme: Droeve Princesse.

Als ‘t eensaem houwen,
Gehuysvest woonde,
In het hart van Pigmalion,
Hy maeckt een Vrouwe,
Daer men de schoonden,
Van natuer by gelijcken kon,
Een yvoren beelt, soo konstigh gesneden,
En volmaeckt van leden,
Dat hem selfs bedroech,
Het was volmaeckt, maer nochtans sonder reden,
‘t En kon gaen noch treden,
‘t Was hem een vernoech,

[p. 214]

 

Sonder gevoeol heeft hy het dick gekust,

 

‘t Was sijn vermaeck hier schept hy sijn lust.

 

2. Tot sijn vernoegen,

 

Heeft hy de leden

 

Elck nae behoor prachtig versiert

 

Met het aen-voegen,

 

Van schone kleden,

 

En heeft het kostelick beswiert,

 

Hy stack het ringen aen de elpe handen

 

Met vergulde banden,

 

Die hy tot sieraet,

 

Om de armen, om den hals, en hooft spanden,

 

Nae de dracht der landen,

 

Tot pronck van haer staet

 

Als ‘t was ontkleet, soo ley hy dat in 't bet

 

Daer sijn gemael / streelt en kust dat te met.

[p. 215]

 

3. Doen de vyer-tijden

 

Om Offer-hande,

 

Op ‘t altaer van de lief Godin,

 

Quam, datmen blijde,

 

Wieroock mocht branden,

 

Om te krijgen behaeghde min,

 

Hy bat de Goon, en Cipres Coninghine

 

Hy sey mijn Godinne,

 

Geeft my soo een Vrou,

 

Soo schoon als mijn beelt, die ick mach beminne,

 

Hy dacht in sijn sinne,

 

Of het geschien wou

 

Wat dit schoon beelt, van de Goon wiert besielt,

 

Maer sweech het stil, by dees het te swaer hielt.

 

4. Hy de door hoope,

 

Sijn Offeranden,

[p. 216]

 

Doen is hy weer nae huys gegaen,

 

Hy ley doen open,

 

Op ‘t Beelt sijn handen,

 

Hy voelt dat de slach-aders slaen,

 

Hy kreech sijn wens, de Godin heeft het leven,

 

In sijn Beelt gegeven,

 

Hy is heel verschrickt,

 

Als hy dit siet, begint van angst te beven,

 

Men siet d’ogen sweven,

 

Hy wort weer verquickt,

 

Met grote vreught siet hy sijn beelt verbrout,

 

Een levent Beelt, die hy tot gemael trout.

Geen wonderlijcker dier op dese VVerelt leeft,

Dan dat eerst vier, dan twee en dan drie voeten heeft;

[p. 217]

 

En dat, wanneer ‘t sijn stem maer eens en wil verheffen

 

Al d’andere dieren met sijn tongh kan overtreffen,

 

Maer alsmen ‘t selsaem dier siet op drie voeten gaen.

 

Soo is het met sijn jeught, en meeste kracht gedaen.