Erato

omhelst van verscheyde minne-deuntjes, sangh-rijmpjes ende nieu-quelige veersjens

[p. XVII]

Aen den selven.

Oovernuftich Breyn, wiens wijsheyt van u jaren,
Ontrent het hoge speelt, en yvert in ‘t ervaren,

Van het Hemelsch Pallas spoor; wiens tederheyt van ‘t leyen,

Verweckt in ons ‘t gevoel, hier toe van u gedreven,

Dat, daer soo jongen Spruijt, soo edel Geest bewoont
De Goon sijn af-gedaelt, en hebben die gekroont:

Datse door haeren aerdt, en door ‘t bevallich wesen

Een voor-beelt stellen die ons wijsheydt in te lesen:

Dit werck is mky een tuijgh’, ick wil niet gaen op-raepen
Dat aen die yder Geest met wonder moet vergaepen:

Ick wil niet gaen besien, dees’ schriften afgedaelt,

Door een hooch handt bereydt, of Apol s’hadt gemaelt:

[p. XVIII]

 

Maer tonen die de Weerlt, ick wil die aen haer geven

 

Of men dees’ Hemelsch throon nae treflijcks niet siet streven.

 

Siet streven nae den prijs, nae ‘t lof een pijl te setten,

 

Wiens heugnis blijven sal, en niemant kan besmetten.

 

Wel Brave Iongelinck, verjont ons dees’ stern-kans,

 

Te setten op uw’ hooft aen ‘s Hemels sanglysters dans.

 

Verjont dat ‘t beckeneel, ‘t bedecksel van u deuchden,

 

Omringht den Lauer-crans, voor u verciert met vreughden,

 

Verjont dees’ Wtersch’ Rey, dees’ lof-crans u te vlechten,

 

Te brengen Hemelsch kruijdt om aen u hooft te hechten,

 

Soo blijft door dese jonst, het geen ghy nu verwerft,

 

Groot helt der Poësie, wiens naeme noyt besterft.

J. Leyendecker.