Sonnetten

[p. 48]

XLVIII

Wanneer mijn Vrouw zeer stille vóór mij staat,
Zoo liefelijk, als één wezen van gratie,
Met op haar rank lichaam haar zacht gelaat,
Als op een stengel een bloem, in haar statie, -

En mij dan aanziet! Een illuminatie
Van donzen teederheid, als licht, omgaat
Hare gestalte, en haar ooglicht baadt
Daardoorheen tot mij in de andere gratie.

Ik zit roerloos in haar zachte genade,
En ik voel stijgen warme gouden liefde
Van onder op in mijn gelukk'ge oogen.

Dan zie ik hoe zij diepe wordt bewogen,
Waardoor haar oogen in zaligheid baden,
Door een ontroerende oneind'ge liefde.