Sonnetten

[p. 31]

XXXI.

Mijn Vrouwe is de zachte dageraad,
Die in het oosten der aarde ontstaat,
En dan haar teeder en haar zacht gezicht
Toont aan de aarde met een wonder licht.

Tusschen de groene bladen giet zij uit
Haar wit licht, en de zwarte vogelen
Maken een donker, muzikaal geluid,
En vliegen heen op rappe vleugelen,

Blijde, en om hun aardsche werk te doen.
Zoo is mijn Vrouwe, die haar zacht gezicht
Toont aan de menschen met dat wondre licht.

Dat dringt de menschen binnen, hun fatsoen
Verandrend, en vervult hen heel met liefde,
En zij doen hun geheele leven liefde.