Verzamelde werken. Deel 6. Liedjes en verzen

(1950)–Herman Gorter– rechtenstatus



[pagina 289]
Deel III
[pagina 291*]
Zacht kijkt de avondhemel heen door 't broze loof der sparren. Aan 't avondlichte blauw staat één reeds van de gouden starren. Ik ga in 't kleine sparrewoud zoo vrij denkend te loopen, dat 't is of mijn gevoel door 't hout zich op den grond spreidt open.
[pagina 292*]
Het nevellicht kwam fijn op. 't Is een fontein en spreidt zich boven nu, goud-klokjes-paraplu. De bergen met hun vacht van sneeuw, op grondzwart rots, ze droomen strekkend zacht, vergeten zijn ze hun trots. Ze gaan ver Frankrijk in langs 't wazig Rhônedal, ze sterven zacht van zin aan blauwe' horizonwal. Ik sta er naar te kijken en doe mijn oogen dicht, mijn leven wil bezwijken, uit mij trekt weg het licht. Maar 't is alsof in verte het oprijst langs het blauw, alsof ik als gesterte onsterflijk wezen zou.
[pagina 293*]
Gelijk de twee oogen van 't lichaam zijn... elk is zuiver en draagt een helder beeld - maar samen maken zij het zachte beeld volkomen liefdevol, of 't menschen zijn. Als de twee kanten van het lichaam zijn een, twee, en toch één, - zou dat de bron zijn van 't klare denken? dat zoo eerst verdeeld is, en dan één wordt het gedachtebeeld? Zoo zijn wij liefste naast elkaar liggend, ik voel u als mijn helft, uw zacht ivoor is mijn, als mijn blik omhoog gaat met de uwe. Nooit kunnen wij dezelfde zijn, maar huwen doen onze bestanen in 't licht aldoor - Het is alsof wij één worden in 't end.

[pagina 294*]
Water en gras in de bergen Een plaatsje als diamant tusschen gras en bloemen: een zachte fonkeling. Met niet te noemen glans spreidt zich het gras naar alle kant.

[pagina 295*]
Bergkam tegen blauw Wit is de bergkam van sneeuw En zacht kijkt daar over heen het blauw. Alsof een eeuw van zaligheid daar zoo scheen neder in 't dal van de menschen: stil zacht blauw over witte grenzen.
[pagina 296*]
Door de lucht, de fijne teedere lucht, den stroom die over de aarde gaat, door het licht dat als een bergstroom valt van de zon die oneindig breeder is dan de aarde - op 't land bij de schuimende zee te toonen hoe daar een geslacht groeit van menschen als bloemen, als paarden en koeien zoo vrij en natuurlijk op naar de vrijheid, o eindelijk vrij in die vrije omgeving die toe zal laten dat zij vrij worden, dat zij niet de slaaf zijn van andere menschen, maar dat zij tesamen als even machtige de aarde beheerschen en ook het zonlicht en ook de zee, en van hunne geesten eindlijk genieten als vrije menschen en van hun hartstochten en van hun lichamen.
[pagina 297*]
De arbeiders, die, langzaam aan, heer worden van hun heerschers en de aarde, elken nacht en dag. Elken nacht en dag glijdt iets zacht weg van hun slavenkleed, het zwart verdorde. Het wordt iets kleuriger. Aan zoome' en boorden en plooien gloort iets. Eenmaal gaan ze in dracht van goud. De arbeiders, hoe ze in macht groeien, dát moeten zeggen de akkoorden der Poëzie. Niets dan dat. Liefde gloei in mijn hart. Moed wees aan d' hunnen gelijk. Oogen dwaalt rustig rond over de wereld. En Gij, Natuur, die mij van zelve rijk maaktet, laat Uw Muziek zooals een bloei opkomen in mij, een Lente die parelt.

[pagina 298*]
Avond De verre geliefde vertoont haar hoofd haar gouden hoofd in de gouden lucht. Op de bloemen, in de witte wolken, in de gouden lucht Nooit zal ik haar zien maar altijd zal ik haar zien
[pagina 299*]
Meeuwen: luchtige schoonheid, stoutmoedige weerbaarheid. Zijn lichaam: een glad rond projectiel, luchtig opgehangen tusschen de breede vleugels. Snerpende schreeuw bij de dreunende branding, en vooraan: de zoekende kop met de twee waterheldere oogen en de aan het eind als een haak omgebogen sterke snavel.
[pagina 300*]
De zee en de hemel één weide bleekblauw in droomen en slaap, en in dat eindloos wijde één witte golf als een wit schaap. In de oneindige ree der lucht, in de diepblauwe zee, in 't schuim, het sneeuwige, verschijnt het eeuwige.
[pagina 301*]
De meeste menschen leven in schaduw van 't kleine voordeel, maar vul míjne oogen met 't oordeel van het licht der eeuwige liefde. Als twee vuren die in elkaar grijpen met hun vlammen zijn de liefden voor Menschheid en Heelal. Een wereldvuur.
[pagina 302*]
Eindlijk kan ik zuiver leven: een doel won ik, mij te geven.

Vorige Volgende

Deel III