Verzamelde werken. Deel 4. Episch werk

(1950)–Herman Gorter– rechtenstatus



[pagina 65]
VII
[pagina 67]
Ada en Fransje, Clara en Maria gingen te samen om naar haar te hooren, die op de weide op den eersten Mei vertellen zou den strijd der arbeidsters. Zacht scheen de lucht en de zon wimpelde, het water stroomde hun buiten de poort temoet - en iets van de toekomstige dagen was daar. Hun hart proefde het en hun lip. Statig wapperde uit de blauwe lucht boven het weiland, en roode banieren hingen er zwaar in neder als muziek. Scharen van vrouwen kwamen, als donkre kleurwolken door een herfstbosch - jonge meisjes als zwanen trokken, heldre oogen schoten pijlen omhoog, en stille harten klopten als kleine werktuigjes. Zacht als een zon kwam daar de spreekster over het tapijt. Zij was in 't teeder bruin gekleed en zacht leek ze - de zon omwikkelde haar gestalt', maar hare oogen straalden uit dat zachte envelop heen naar al de gloeiende wezens die rondom haar diepkleurig gingen, en zacht kwam ze in haar bruine japon en met haar hoofd als van een hert. Zij boog zich zacht voorover naar de menschen toe. De hemel omvatte in wijde stilte dat stuk der aarde waar ze stonden. Zij begon met zoete klinkende stem te spreken. Maria's hart hing, en haar mond was open. Zij hing naar haar toe, een peer naar zijn boom. ‘D' achturendag. - Wij vragen hem omdat de vrouwen niet sterk genoeg zijn, en om-
[pagina 68]
dat de eeuwge krachtsinspanning in fabriek ons, vrouwen, sloopt. Daar zitten wij 't eentonig werk doende, onze teedre zenuwen verstompen door den blik op de machine. De hersens worden stomp als botte messen - wij denken niet meer, - onze hand doet maar. Onze ziel druppelt uit ons lichaam weg. Wij vragen den achturendag, omdat wij gezond willen zijn, zooals de boomen, zooals de dieren, als deez' gouden zon wier schijn ik hier in mijne vingren heb. Wij vragen den achturendag, omdat wij vrouwen bergen willen zijn van gezondheid. Wij vragen hem omdat wij willen golven zijn van rijp vleesch en helder bloed. Wij vragen den achturendag, omdat ons lichaam anders is, dat iedre maand bloed stort en vrucht draagt. Als wij niet beschermd worden, dan stort het nieuw geslacht uit ons zwak en bouwvallig, en groeit niet vast op tot rijke, rijpe, rijzige gebouwen. Wij vragen den achturendag omdat wij meisjes, maagden, moeders zijn. Daarom vragen, ja eischen wij d' achturendag. Wij vragen den achturendag, omdat het kind beschermd moet worden, dat in ons leeft, hier in onzen schoot. Als dit lichaam, deez' armen, dit bovenlijf, deze beenen, en dit hoofd niet zacht gaan, en aan het kind denken - dan wordt de stoot, hier gestooten, voortgeplant op het kind. En als mijn hoofd niet denkt voortdurend aan mijn kleine kind, en als mijn hoofd niet rijp verstandig denkt
[pagina 69]
in mijne zwangerschap, dan wordt mijn kind dom of dof of arrem, zooals zoovelen. Wij vragen den achturendag, omdat het zacht gebabbel van het kleine kind door ons gehoord moet worden. Wij willen niet heengaan van de aarde zonder dat gehoord te hebben, dat zachte beekvalletje door ons huis heen. Als wij in de andre kamer zijn, dan spreekt het daar verre stil, zijn ziel beweegt, gaat open, en klankt open als een bloem. Zouden wij geen tijd hebben om dat te hooren? O geeft ons dan den dag van acht uur, dat er een stuk voor ons over is om naar ons kind te luistren. Wij willen onzen jongen tot een man zien worden - de eerste manlijke gedachten zien over zijn gelaat, de eerste taal van mannelijke daad hooren, zijn bleeke wangen onder zijn donkerbruine haren bespieden, en weten wanneer de liefde de eerste klop doet in zijn slaap, daar hoog aan zijn gezicht, laag in zijn hart. Wij willen aan ons meisje vertellen, wat de liefde is, wat de man. Wij willen bij haar zijn totdat zij vrouw is, als haar eigen zuster. Wij willen bij onzen man zijn opdat wij onze liefde voor hem, o, doorproeven. Tot aan zijn dood of onzen dood. En omdat onze kinderen moeten zien wat of een huwlijk is. Daarom d' achturendag, want zonder dien bestaat daarvoor geen tijd.
[pagina 70]
Wij eischen den achturendag omdat ons hart brandt. Wij zijn niet de doode menschen der bourgeoisie, wij zijn de proletaren, de bloemen der menschheid. In onze harten brandt een fakkel, wij willen naar hooger als vlammen. De natuur roept ons. Ziet ge die blauwe wolken? Daarheen willen wij, hier onze kleine gestaltetjes. Wij willen de natuur in, willen schoonheid zoeken en vinden in het schuim der zee, wij willen de muziek aanhooren die opstijgt van het zeevlak, wij willen liggen aan 't strand en de geheimen van de schelpen en het zand voor ons uitkijken, wij willen de vogels zien gaan in 't bosch, wij willen de bloemen daar uit zien groeien, wij willen de zon als een broeder voelen, even vrij als hij zijne stralen zendt willen wij dat de menschheid ons uitzendt. Wij willen 's avonds in ons kamertje gedichten lezen, bliksem door de hersens voelen van gedachten, en gloed in wel van ons hart, als de hartstocht in leugen en schoonheid der fantasie waarheid wordt. Wij willen in de museums stil gaan langs de marmeren lijven, en in ons schoonheid voelen aan de antieken verwant. Wij willen bij de muziek luisteren die als een stroom over ons henen komt, en ons reinigt als een stroom door ons hart.
[pagina 71]
Wij willen reine wetenschap kennen want zonder die worden wij nimmer sterk. Wij eischen den achturendag omdat hij vastheid geeft. Wij eischen den achturendag omdat gij en ik moeten maken lichamen van menschen, die de bezitters bestrijden. Gij en ik moeten van onz' lijven stalen geraamten maken, waar de harde vuist van den patroon op stuk slaat, als hij ons aantast. Gij weefsters en gij naaisters en gij die spint - ziet gij niet hoe uw heeren maken verbonden tegen u - gij, maakt ze ook en strijdt met hen. Tijd is noodig, een stukje van den tijd. Wij moeten 's avonds in dat stukje tijds, geroofd van 't kapitaal, in ons hoekje gaan zitten en studeeren wat toch is de maatschappij en haar groote lichaam. Wij moeten met gedachten in de hoeken, waar gewerkt wordt, dringen, en evenals met 't lijf des daags het kapitaal, zoo 's avonds met onz' gedachten nog eens 't kapitaal maken, met ons begrip. Gij moet d' oorzaken der proletariërsellende door- vroên - de voorwaarden van bevrijding naspeuren, en als vrouwen doorzoeken hoe gij dubbel slaaf zijt, arbeidster-vrouw! Daarom de achturendag!
[pagina 72]
Gij moet den politieken strijd doorgronden tot zijn bodem, onder zijn diepsten bodem. Gij moet inzien hoe gij met u allen, hoe wij met ons allen tot ééne macht moeten worden, zooals de lucht daarginds één is. Wij moeten inzien hoe de strijd niet in het vak slechts, maar tegen den Staat gevoerd moet worden, dat wij als een storm kunnen worden, als wij in diepe lucht, organisatie, alle vrouw saambrengen. Daarom acht uur. O komt vogels, komt breede schare van zwaluwen, heft u op en komt met ons te zamen de deinzende diepte in der toekomst. Komt vrouwen, komt zusters, verheft u uit deez' tijd naar de toekomst. Uw blanke en bruine kleuren, uw cirkels en massa's, die daar staat, o komt, o komt! Wie is de toekomst zoozeer als gij, vrouwen? Te zamen met den man willen wij vrouwen ten strijde trekken tegen 't kapitaal. Te zamen met den man willen we onze scharen helkleurig opschiên doen naar d' hooge burcht. Ziet gij niet hoe daarginds hoog in het zonlicht het denkbeeld van het socialisme staat? Welnu - Wij eischen den achturendag, omdat alleen een geestelijk en zedelijk, lichamelijk en zielssterk proletaarjaat het socialisme timmren kan met daden.’ Maria dacht aan haar man - en zij ging langzaam en zwaar naar huis om hem te zoeken.
[pagina 73]
Haar lichaam was zwaar en haar borsten zwaar. Zij zag haar kameraden langs zich gaan, zij voelde hoe zij geheel was met hen maar hoe zij aan hem diepst van al verknocht.

Vorige Volgende

VII