Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 335]

[De honingvloeiende lucht zweeft daar heel hoog]

De honingvloeiende lucht zweeft daar heel hoog.
Grijs schittert 't licht tusschen de naaldentakken;
muziek der stilte ruischt, alsof er braken
de mistkristallen, die in gouden boog

de zon omkranse'. Onzichtbaar voor het oog,
hooren wij toch zijn goudenscherpe sprake,
en staren op de nevelige rakken
waarin het vocht zijn gouden spraak omtoog.

Wij hebben lust om de armen te steken
in 't vochtige - om 't heele lijf te bergen
in de Natuur, wij voelen hare liefde.

Maar van de toppen, die door nevel steken,
zoeter dan alles haar oogen verhief de
menschheid, die woont op ongelukk'ge bergen.