Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 22]

[In de zwarte nacht is een mensch aangetreden]

In de zwarte nacht is een mensch aangetreden,
de zwarte nachtwolken vlogen,
de zwarte loofstammen bogen,
de wind ging zwaar in zwarte rouwkleeden.

't Gezicht was zoo bleek in 't zwarte haar,
de handen wrongen, de mond borg misbaar,
de nek was zwart,
een hel was 't hart,
van daar kwam het zwarte en worgde haar.

Met de wind, met de boomen en met al de wolken
is ze gekomen,
het waren rondom haar groote volken
van zwarte nachtdroomen.

Bij een groot zwart water aan zijn zoom
heeft ze heel stil gestaan,
de lang geleden geboren boom
heeft het toen geraân -

en de wind en de wolken hebben stil gestaan,
ze hadden het niet gedacht,
anders waren ze niet gegaan
en hadden haar niet hierheen gebracht,

en alle zijn ze blijven staan,
de wind en de boomeblaan
en het wolkevolk
en de zwarte golven in de kolk,

en de vaders en de voorouders
stonden omhoog
in stille wolken met hun schouders,
tot de voeten in zwarte toog,

[p. 23]

 

en de kinderen die ze had willen baren,

 

kwamen rondom

 

tegen de boomen staan, ze waren

 

klein en stom,

 

 

 

en één ding dat ze in haar leven

 

altijd had gehad,

 

kwam nu heel hoog boven haar zweven

 

lichtend mat,

 

 

 

een groote vogel, een groote bloem,

 

een klinkende klok, haar groote roem,

 

haar stem waarmee ze was geboren,

 

hing nu omhoog en liet zich hooren.

 

 

 

En al die kindren en die ouden

 

hadden het niet gedacht,

 

en ook niet de stem die boven de wouden

 

nog zong in den nacht -

 

 

 

die was altijd in 't leven geweest

 

haar eenig lam,

 

die blaatte nu nog als een eenzaam beest

 

of ze bij hem kwam,

 

 

 

die was het eenige vuur geweest

 

voor hare handen,

 

daar kwam ze 's avonds erg bevreesd

 

uit de menschelanden,

 

 

 

die was het droomen en lavende slaap

 

voor haar in 't leven geweest,

 

die stond nu boven, een eenzaam schaap,

 

een blatend beest.

[p. 24]

 

Maar toch ze ging en ze sleurde mee

 

in een sleep,

 

kindren en klanken, in zwarte zee

 

ging alles scheep,

 

 

 

en 't dreef nog even, het water zwart

 

vonkte van diamant,

 

in die groote schipbreuk brak ook het hart,

 

alles zonk, het laatst de hand.