Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 14]

[O als de zon schijnt]

O als de zon schijnt
en de aard wegkwijnt
in dien luister
weg in 't duister,
en maar scheem'rend het hoofd
opheft in schauw omloofd -
treed nader, treed nader,
blankvoeten te gader,
te gader de voeten, de handen -
de lachtande
de blauwooge
de blondhooge,
de zilverwoorden weenende,
het lijnig hoofd leenende
achterover omhoog in de lucht -
zoet, zoet, langzaam vlucht
door het zonnedagen
in de hooge hagen
zon - zoet zoet langzaam vlucht,
ga niet te gauw voorbij, voorbij, voorbij, de lucht
blijft hangende bevende achter u -
verlangende eeuwig naar u,
eeuwig, eeuwig, - vlucht niet te vlug -
achter uw rug
rek ik de armen
van verlangen, van verlangen
rek ik de armen,
vlucht niet te vlug.

O hoe blank zijt gij van rug,
zongebrand, uitgeglansd vleesch -
waar het tot schouder oprees,
waar de lichte haren
in trillende snaren
in de zonnescharen

[p. 15]

 

hangen saam in de lucht,

 

in de lucht in de lucht

 

terwijl gij vlucht.

 

 

 

O als de zon schijnt

 

en de aard wegkwijnt

 

wèg in het duister -

 

en dan wèg de luister,

 

uwe luister,

 

alle luister.