Een Noorse liefde. Het weggestopte verlangen van Felix Rutten

[p. 149]

17

Brief uit Marseille, 27 april 1923:

Lieve Felix,
Het is een paar uur voordat we vertrekken naar Barcelona. Ik ben in een van de luxe hutten gaan zitten schrijven, omdat men het boven in Vilhelms salon druk heeft met de scheepspapieren. Het spoelt vandaag van de regen, en het weer beïnvloedt mijn humeur, zoals je weet! De toeristen beginnen aan boord te stromen, dus nu is alles wat vrede heet voorbij.
Dank je voor de heerlijke maandag in Brugge en dank dat je gekomen bent toen ik je erom vroeg. Wat is het toch heerlijk een vriend te hebben, ook al is hij ver weg. Vriendschap maakt je rijk - en vult je leven. Zo is het in elk geval voor mij. Mijn rug richt zich op als ik bedenk dat ik vrienden heb die mij trouw blijven en die op mij vertrouwen. Ik voel mijn waarde als mens - en ik zou het heel erg vinden als ik mijn vrienden zou teleurstellen
Wij tweeën ontmoetten elkaar na tien jaar van elkaar gescheiden te zijn geweest. Stel je voor, tien jaar, dat is nogal wat! We staan immers nooit stil, ons innerlijk en ons uiterlijk verandert elk jaar - alleen het allerbinnenste, onze ziel, die het zo weinigen vergund is te zien, is niet onderworpen aan de wetten van de verandering. Dan gaat het er dus om dat de brug die twee gelijksoortige zielen verbindt, zo sterk is dat de tand des tijds hem niet verteert.
Heeft onze brug het gehouden? Ik geloof het wel, Felix. Want het was alsof ik je de dag tevoren nog ontmoet had, toen ik afgelopen maandag een tijdje met je gepraat had. Ik zag noch voelde een kloof - omdat de brug daar was, en omdat die brug sterk was.
Maar wat was ik nerveus en daarom veel langere tijd gereserveerd dan nodig was! Vertel mij nu eens hoe jij dat voelde? Jouw ziel is als de snaren van een viool - er is zo ongelooflijk weinig voor nodig om ze te laten trillen, zelfs door de zachtste greep. Later voelde ik heel sterk dat het het enige juiste voor ons was dat we naar Brugge reisden.
Ja, dank je voor die dag - en voor alle gedachten die die dag me gegeven heeft!
Maar hoe is het nu gegaan met je portefeuille? En ben je goed thuisgekomen met het geld dat je bij je had? Wil je me gauw schrijven, zodat er een brief ligt in Minde als ik op 26 mei thuiskom? Het geeft niet als Vilhelm die brief ziet liggen, wat overigens waarschijnlijk niet het geval zal zijn. Het zal alleen maar natuurlijk zijn dat je me een paar woorden zendt naar aanleiding van mijn thuiskomst. Want zie je, mijn geweten

[p. 150]

is geheel rein, wat mijn tocht naar Brugge betreft. Ik heb hem verteld dat je me in Antwerpen kwam opzoeken om de sieraden van je moeder te geven. En die heb ik hem laten zien! Hij vond het heel lief van je om daarmee te komen - dat geloof ik tenminste, want hij knikte. Toen wilde hij weten wanneer wij naar Antwerpen kwamen, en ik vertelde dat jij en ik een tochtje naar Brugge hadden gemaakt. Daar zei hij niets over, tot hij een paar uur later kwam aanzetten met de opmerking ‘Ja, als jij 's ochtends uit Antwerpen vertrokken was, hadden we hier een dag langer kunnen zijn.’ Dat is typisch voor hem, dat hij pas na lange tijd zijn misnoegen uit!
Nu ja, ik ben ik elk geval blij dat ik het gezegd heb - en ik heb hem ook de groeten van jou gedaan!!
Mijn tocht naar Parijs was heel prettig - alle heren in de coupé waren zo vriendelijk en behulpzaam, zelfs toen we er ongeveer halverwege uit gejaagd werden en verder naar voren in de trein werden geplaatst in de 1^ste klas. De achterste wagens moesten worden afgekoppeld vanwege warmte-ontwikkeling in de wielen.
In Parijs nam ik een drager en ik bleef 2½ uur op het station zitten voordat de trein naar Marseille vertrok. De lange treinreis naar hier was vermoeiend omdat ik zelf oververmoeid was. Ik deed mijn best om steeds naar buiten te kijken en te genieten van alle prachtige landschappen die we passeerden - het is immers lente - en alles staat in bloei, zodat de kleurenpracht betoverend was. Maar mijn ogen deden pijn en mijn gedachten stonden stil en er was zo weinig dat voor mijn geestesoog bleef hangen. En ik heb ook weinig gegeten. Ik had natuurlijk die soep in Brugge moeten opeten - nietwaar? Hier kwam ik om dinsdag om kwart voor tien aan - en Vilhelm stond op het station.
Gistermiddag en vandaag heeft het gespoeld van de regen, overigens is het weer heel goed geweest - alleen geen extra warmte. Vilhelm is buitengewoon lief met kleren geweest - ik heb de prachtigste feestjurk, avondcape, wandelkleding, hoed etc. gekregen die je je maar kunt voorstellen. Ik zou alleen willen dat jij ze kon zien, jij die zo graag naar mooie dingen kijkt.
Een Italiaanse heeft ze genaaid - zij en haar zus verbaasden zich steeds weer over mijn lichte huid, mijn haar en mijn figuur. Ze zijn hier waarschijnlijk niet aan Noorderlingen gewend!
Nu moet ik echt stoppen. Vilhelm correspondeert met vele van zijn dames-toeristen - heb ik dan niet het recht om mijn oude vriend te schrijven?
Maar zeg, wat ben ik blij dat ik maandag en niet dinsdagavond ben vertrokken!!
Je Sof.