Een Noorse liefde. Het weggestopte verlangen van Felix Rutten

[p. 141]

14

Brief uit Minde bij Bergen, 27 maart 1922:

Felix, Felix, jij grote domme jongen, dacht je er dan helemaal niet aan om aan boord van het Noorse schip naar mij te vragen? Ik had niets met de stoomvaartmaatschappij te maken, omdat mijn reisbiljet geheel in orde was. Je brief is gisteren gekomen - en ik moest huilen. Vergeef me dat ik je zo'n verdriet gedaan heb door je vergeefs te laten reizen, maar ik kon het niet anders doen - en ik verlangde er zo naar om je te ontmoeten! Ik heb een tweede brief uit Marseille geschreven zodra de reis vaststond. Er was namelijk sprake van dat er de 12e geen boot zou gaan vanaf Rotterdam, zodat ik via Hamburg zou moeten reizen. Mijn reisgezelschap zou in Parijs blijven en pas zaterdag in Rotterdam aankomen, maar voor de gezelligheid volgden ze mij en we reisden twee nachten samen en bleven de tussenliggende dag in Parijs. Ik wilde de vrijdag in Rotterdam zijn in de hoop jou te treffen. Vanaf het moment dat ik aan boord kwam, onderzocht ik direct of ‘iemand’ naar mij gevraagd had. Later, toen we aan wal gingen, gaf ik opdracht om als ‘iemand’ naar me vroeg, te zeggen dat ik dan en dan te treffen was. Een Nederlander hielp me om je op te zoeken in het telefoonboek, maar ik wist niet meer in welke stad je woonde, dus daar vonden we je niet. We dineerden 's avonds bij Riche, en later gingen we naar Pschorr en ik speurde overal naar je. De volgende ochtend liep ik door de stad - de boot vertrok om 1 uur 's middags. Ik voelde me zo bedroefd en eenzaam toen we Nederland verlieten en ik je niet had getroffen. Ik dacht namelijk dat je er niet meer om gaf om me te ontmoeten na al die jaren. Diep in mijn hart vond ik nog steeds een verontschuldiging voor je - dat je misschien mijn brief niet gekregen had of dat je te ver weg was om naar Rotterdam te kunnen komen.
Maar nu weet ik dat je mijn eigen lieve vriend bent - en ik ben blij, ondanks mijn tranen en ondanks het verschrikkelijke feit dat we een hele dag om elkaar heen gelopen zijn in dezelfde stad, zonder elkaar te zien. Mijn kleine jongen kwam met je brief aanrennen, toen mijn trouwe tante Anna, de kinderen en ik gisteren op onze ochtendwandeling langs het postkantoor gingen. Ik moest hem meteen lezen, dus we gingen op een bank zitten. Tante Anna kreeg de foto en het krantenknipsel te zien, terwijl ik de brief las. Ze zag mijn tranen en toen vertelde ik haar over onze mislukte ontmoeting. Ik vertelde haar ook dat ik je vanuit Marseille geschreven had zonder dat Vilhelm dat wist, en ook dat ik drie jaar geleden 4 dagen met Vilhelm in Nederland was geweest. Toen wilde ik je graag ontmoeten, en Vilhelm zei dat ik dat vooral moest doen, maar dat hij dan zou opstappen. Wat kon ik toen anders doen dan je laten schieten? Tante Anna vroeg me je haar groeten te doen, voor het geval je niet gauw naar Noorwegen komt.

[p. 142]

Ja, wanneer zullen we elkaar weer zien, Felix? Je hebt mijn leven tot een heerlijk lied gemaakt, wat zou het heerlijk zijn als je ooit weerkomt. Weet je nog, de lente in Sittard? Onze lente? Weet je nog toen je de eerste viooltjes vond en je ze kuste? Zullen we die blijde dagen ooit herbeleven? We beseften destijds niet hoe goed we het hadden.
Het leven is me niet goedgezind geweest. Het ging me al niet goed toen je de laatste keer hier in Noorwegen was, maar ik sloot mijn gevoelens op; ik was bang dat jij - vooral jij - iets zou merken. Niemand heeft mijn volle vertrouwen - veel mensen hebben een stukje van mijn vertrouwen - maar o, wat verlang ik ernaar om het iemand volledig te schenken. Vaak vind ik het te veel om in mijn eentje te dragen. Maar ik ben zo bang om iemand toe te laten tot het allerheiligste - ze zouden er zo gauw te hard op kunnen trappen.
Nu is het lente en de vogels zingen - en de kleine groene kiemen komen boven de grond. Altijd, zolang ik leef, zal deze tijd mij onze lente in Sittard en jou in herinnering brengen. Och, herinner je je onze wandelingen met je ouders en de twee Duitse dames, elke zondagmiddag? En de taart en de koffie bij je moeder? Wat heb ik vaak zin gehad om de foto's van jou en je ouders in te lijsten en op mijn bureautje te zetten. Maar dat kon niet, want Vilhelm zou dat niet prettig vinden. Nu haal ik de foto's af en toe te voorschijn en kijk ernaar - bij Kalink kijk ik vaak naar je, want jij staat op haar bureautje. Je zult me niet verkeerd begrijpen als ik zeg dat ik niet gelukkig ben. Anderen vinden dat ik het zo goed heb, omdat ik een heerlijk huisje heb, twee gezegende kinderen en een man die graag al mijn wensen vervult, vaak al voordat ze uitgesproken zijn.
Het kwaad in mijn huwelijk komt eigenlijk van mij, als ik eerlijk ben. Ik heb denk ik te veel verlangd van hetgeen tot de ziel behoort. Mijn kinderen zijn mijn grote troost - zij zijn het voor wie ik geleefd heb en zij zijn het die me geholpen hebben om niet verbitterd te raken. Mijn eenzaamheidsgevoel heeft mij ertoe gebracht om me bij een vrouwelijke vrijmetselaarsloge aan te sluiten. Die geeft mij meer dan ik verwacht had. Daar ben ik nu de leidster van in Bergen.
Ik ben meer dan twee maanden van huis geweest. Ik ben met Vilhelm en de ‘Meteor’ naar Sicilië, Napels, Egypte, Palestina, Athene etc. gereisd. Wat was het heerlijk om weer thuis te komen en de armen van mijn twee kinderen om mijn hals te voelen. Ze komen me zo vaak even omhelzen om zich ervan te vergewissen dat ze me weer thuis hebben. Ach, kon je ze maar even zien! Ik weet dat je ze heel lief zou vinden.
Ik heb Helga als vriendin verloren. Daarentegen zijn Kalink en ik al heel lang goede vriendinnen, en mijn kinderen zijn dol op haar. Ze heeft zich de laatste jaren sterk ontwikkeld.
En speel jij nog steeds Grieg? Ik weet dat ik zal moeten huilen als ik je weer hoor spelen.
Pater van Well schreef me vorig jaar dat je getrouwd was met een katholieke vrouw. Zijn wens is dus in vervulling gegaan. Ik zie haar niet - ik zie alleen jou, lopend over

[p. 143]

de weg, terwijl je een praatje maakt met alle kleine en grote vrienden die je tegenkomt. Je ziet er zoveel mannelijker uit dan op je laatste foto.
Dank je wel dat je nog steeds mijn vriend bent.
Sof.