Proza en poëzie

[p. 14]

De bal.

Bruno en Otto waren broeders. Zij hadden allerlei speelgoed: eene vesting, eene bouwkast, verfdoos, doozen met soldaten en zoo al meer.

Het liefst speelden zij evenwel met hun bal. Die bal was van gummi en wel bijna zoo groot als het hoofd van een klein kind. Hij was rood, wit en blauw gekleurd.

Met dezen bal vertoonden zij allerlei kunsten. Zij wierpen elkander den bal toe, en dan moest de een, dan de ander hem opvangen. Zij gooiden hem tegen den wand en vingen hem, als hij van den wand terugsprong, weer op. Zij lieten hem over den vloer rollen. Zij wierpen hem met alle kracht op den grond, dat de bal hoog in de hoogte sprong.

‘Kinderen,’ zeide de moeder eens, ‘als ge in de kamer met den bal speelt, zorgt dan, dat hij vooral niet

[p. t.o. 15]

[p. 15]

op de commode neerkomt. Daar staat glas en porselein. En als de bal daar op neerviel, kon licht iets breken.’

Bruno en Otto hadden nu wel gehoord, wat de moeder zei, maar het ook spoedig weer vergeten.

Op een dag speelden zij weer met den grooten bal. ‘Nu willen wij hem eens terdeeg hoog laten springen,’ zeide Bruno. ‘Bij wien de bal het hoogst springt, die is koning.’

‘Ja, ja,’ riep Otto, ‘dat willen we, ik doe mee.’

Nu gingen zij aan den gang. Eerst nam Bruno den bal en wierp hem met alle geweld op den vloer. Toen deed Otto datzelfde. Soms sprong de bal tot den zolder op.

Dat zag de moeder. ‘Kinderen’ zeide zij, ‘ge weet, wat ik u gezegd heb. Zorgt vooral, dat er geen ongeluk gebeurt.’

Bruno en Otto stoorden zich echter niet aan die waarschuwing. Hoe hooger de bal sprong, des te meer pret hadden zij.

Daar opeens echter klonk het: ‘klir! klir!’

Beide jongens schrikten. Wat was er toch gebeurd?

De bal was op de commode gesprongen en had een fraaien vergulden kop gebroken.

[p. 16]

Daar stonden de twee nu en zagen beschaamd de moeder aan. Zij waren bleek van schrik.

De moeder zeide geen woord. Zij nam echter den bal en sloot hem in hare kast weg.

Voortaan konden Bruno en Otto nooit weer met dien bal spelen, want de moeder hield dien altijd achter slot.